Doorvechten!

Het duurde even voordat ik hier kon reageren.
Het mocht helaas niet zo zijn.

Ik had zo gehoopt dat ik twee weken lang kon genieten van het fijne idee van de twee mooie emmies in mijn buik.
Vrijdags moest ik terug voor een bloedtest, en op maandag had ik opeens hoofdpijn!
Hoofdpijn betekent voor mij dat mijn ongesteldheid in aantocht is.
En op dinsdag begon mijn dag inderdaad met wat bloedverlies.
Zoals wij dat waarschijnlijk allemaal herkennen, blijf je toch hoop houden ondanks dat zeurende stemmetje in je hoofd die het antwoord allang weet.
Bloedverlies ging weer weg, kwam weer terug, hoop... geen hoop...hoop...geen hoop!
Om gek van te worden!
Donderdagochtend heb ik met zweethandjes een test gedaan.
En die was helaas negatief.
Hoe ik mijn werkdag ben doorgekomen is mij een raadsel, want wat was ik verdrietig!
Mijn twee mooie emmies weg!

Naast het verdriet van het niet zwanger zijn kwam meteen een andere gedachte in mijn hoofd.
De arts die tegen mij had gezegd dat dit de poging moest zijn omdat ze hierna waarschijnlijk niet met mij verder wilden gaan.
Wat een verdriet en stress bij elkaar.
Soms vraag ik me wel eens af hoe ik het vol hou.
Waarschijnlijk is de wens zó groot dat dat er eigenlijk niet toe doet en je het daardoor blijkbaar vol kunt houden.

Op die donderdag bel ik naar het ziekenhuis en ik krijg een heel lief en betrokken iemand aan de telefoon.
Ik vraag of het uberhaupt nog nodig is om bloed te laten prikken gezien al deze aanwijzingen dat ik niet zwanger ben.
Maar ze willen ook weten of ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb, en dat halen ze ook uit het bloed, dus ja.
Maar het mag nu ook maandag en dat komt beter uit omdat het dan herfstvakantie is en ik dan niet weer opnieuw van mijn werk weg moet.
Ik vraag aan de lieverd aan de telefoon hoe het nu allemaal verder in zijn werk gaat.
Mijn bloed wordt gecontroleerd, ik word teruggebeld met de uitslag en er wordt een afspraak met mij gemaakt, de artsen komen bij elkaar evalueren mijn IVF-poging en nemen een besluit over de voortgang en dit wordt met mij besproken tijdens de afspraak.
Ik bedank haar voor het fijne gesprek en leg neer.

Als ik 's avonds thuis zit, bedenk ik mij dat het eigenlijk zo oneerlijk is dat ze zoiets belangrijks beslissen zonder dat ik daar iets over te zeggen heb.
En ik voel me ook niet terecht behandeld door de arts tijdens de terugplaatsing.
Maar wat kan ik ermee?
Ik slaap 's nachts slecht, er maalt van alles door mijn hoofd, dingen die ik graag zou willen zeggen waarvan ik vind dat ze die mee zouden moeten nemen in hun gesprek.
Ik moet hier iets mee.

De volgende dag ga ik op zoek naar het emailadres van de 'fijne' arts.
Als ik iets wil, wil ik het doen via hem.
Het is iemand die je het gevoel geeft dat je niet zomaar patientnr. ........ bent.
Zoals verwacht kan ik het emailadres niet vinden, ik kan wel iets versturen naar een algemeen mailadres, maar ik ga geen persoonlijke mail sturen waarvan ik bijna zeker weet dat hij de juiste persoon niet zal bereiken.

Ik schrijf die avond een brief.
Ik doe er even over, maar ik ben tevreden met het resultaat.
Geen smeekbedes maar een duidelijke uitleg van het voorafgaande en waarom ik vind dat ik moet opkomen voor mezelf.
De brief geef ik af op de ochtend dat ik voor bloedafname moet komen, er staat persoonlijk op dus ik ga er van uit dat hij bij de goede persoon terecht komt.

's Middags word ik gebeld.
Ze zegt dat ze slecht nieuws heeft, ik schrik me helemaal het rambam.
Hé? Hebben ze mijn brief nu al besproken? Weten ze nu al dat ze niet met me doorgaan?
"U bent helaas niet zwanger".
Pffffff, hahaha, dat wist ik al.
Ik was even vergeten dat dat eigenlijk de reden van het bloedonderzoek was.
Met veel moeite krijg ik het uiteindelijk voor elkaar om een afspraak te maken met de 'fijne' arts want ik stond eigenlijk ingepland bij de arts die ik juist niet wil spreken.
Helaas moet ik dan wel langer wachten voor ik 'de beslissing' hoor, maar ik hoor het tien keer liever van hem dan van haar.
Dat is die week langer wachten mij wel waard.

Gisteren ben ik besproken in het team, de beslissing is gevallen.
Raar idee, dat zij al weten hoe het verder gaat met mij (of niet verder) en ik dat pas over anderhalve week te horen krijg.
En ook al heeft mijn brief misschien niet tot een andere beslissing geleid, ik moest het doen!
Het geeft me een goed gevoel.
Ik vecht door tot het eind, eerder geef ik niet op.

Twee prachtige emmies!

Ik word binnengereden voor de terugplaatsing en de eerste die ik zie is eigenlijk degene die ik niet wil zien.
Dit is de arts die de vorige keer mij twee weken in spanning heeft gelaten omdat ze de mededeling deed dat het wel eens heel goed zou kunnen dat ze geen IVF bij mij wilden doen.

Ze valt meteen met de deur in huis.
'Ik heb goed nieuws en slecht nieuws.
Van de drie eitjes zijn er maar twee bevrucht, maar dat twee zijn wel prachtige A-kwaliteit embryo's.'

Ik grijns van oor tot oor want ik vind dit prima nieuws, ik had echt niet verwacht dat alledrie de eitjes zouden ontwikkelen.
Volgens mij is het gebruikelijk dat iets minder dan de helft wordt bevrucht.
Ik snap dus eigenlijk niet zo goed wat het slechte nieuws is.
Maar vervolgens zegt ze dat dit het dan wel moet worden want dat ze hierna waarschijnlijk niet meer door willen.
Daar verdwijnt mijn grijns.
Wat is dit nu weer voor bullshit en timing(denk ik)!
Voordat ik iets kan zeggen, zegt ze snel maar ik wil vooral positief blijven want het is bewezen dat dat een positief effect heeft op een eventuele zwangerschap.

Het kan aan mij liggen maar volgens mij doet en zegt ze nu precies het tegenovergestelde.
En voor de tweede keer heeft ze het voor elkaar gekregen om zo ontzettend het verkeerde te zeggen op zo ontzettend het verkeerde moment.
Zou ze het gewoon niet door hebben, zou ze alleenstaande vrouwen gewoon niet zo graag zwanger zien worden, ik weet het niet.
Het wordt allemaal zo beladen nu, als ik nu niet zwanger ben dan is het misschien wel over.
Wéér die onzekerheid.

Maar goed, op dat moment herpak ik mezelf en probeer me te richten op de terugplaatsing.
Op het scherm preiken twee mooie bevruchtte cellen ( 8 en 7 cellig), ik ben er een beetje ontroerd door.
En eigenlijk opeens ook ontzettend trots.
Trots op die prachtige embryootjes.
De verpleegkundige maakt er met mijn mobiel een aantal foto's van.
Hoe fantastisch zou dat zijn als ik later tegen mijn kind zou kunnen zeggen, 'Kijk! Een van die twee dat ben jij!'
De plaatsing gaat prima, via een dun slangetje worden ze in mijn baarmoeder gebracht.
Daarna wordt het slangetje nog nagekeken of het echt leeg is.
De arts geeft me een hand en zegt succes, ik hoop het echt voor je.
Zorg goed voor ze.
Op deze manier klinkt het toch gemeend.
Ik moet nog tien minuten blijven liggen, als degene na mij terug komt, hoor ik haar letterlijk precies dezelfde woorden zeggen!!!

Ik besluit op dat moment dat ik er nog héél even aandacht aan besteed, mocht deze poging niet lukken dan vraag ik een gesprek aan met een van de andere artsen.
Ik heb verdorie drie eicellen geleverd wat twee prachtige emmies heeft opgeleverd, ik heb hierna nog recht op twee IVF pogingen.
Natuurlijk geef ik toe dat het resultaat met deze hoeveelheid hormonen bedroefend weinig is, maar wie weet is dat de volgende keer wel anders.
Maar ik ga er nu even van uit dat er geen volgende keer nodig is ( positive vibes).
Duimen jullie mee?

Het kan dus wel!

Om half 4 vannacht lag ik wakker naar het plafond te staren.
En ik kon pas om 09.00 u. bellen of er vandaag een terugplaatsing zou plaatsvinden.
Wat duurt tijd dan lang!
Als het dan eindelijk vijf voor negen is, houd ik het niet meer uit.
Als ze om negen uur de uitslag hebben dan hebben ze die ook wel om vijf voor negen.

Er wordt meteen opgenomen.
Met een bibberstem zeg ik mijn naam en ik zeg dat ik bel voor een evt. terugplaatsing.
'U moet zich vanmiddag om 3 uur melden', zegt de stem.
Die stem waarvan ik zo goed weet welk chagerijnig hoofd erbij hoort.
Dus ik vraag nog ter bevestiging, dus dat betekent dat er een terugplaatsing en dus een bevruchting is.
'Ja mevrouw' u moet zich om drie uur melden (grrroemppffff).
Tegen beter weten in vraag ik nog of ze iets weet van het aantal en de kwaliteit.
'Nee mevrouw daar mag en kan ik u niets over vertellen'.
Ok, prima.
Ik leg neer, en door de stress en blijdschap moet ik vreselijk huilen.
Ik heb gewoon een terugplaatsing!
Zo ver als nu ben ik nog niet eerder gekomen, het kán dus wel!
Het is allemaal wat omslachtig maar mijn eitjes kunnen bevrucht worden, en dat is toch een hele opluchting.
Nu de volgende belangrijke stap!

Moment van de waarheid!

Er is een hoop gebeurt.
Afgelopen zondag moest ik voor de derde follikelmeting.
Ik voelde al twee dagen niets meer, dus ik zag het somber in.
Zaterdagavond mij daarom niet laten weerhouden om een gezellige avond met vrienden te hebben.
Lekker gek gedaan, pictionary gespeeld en 1 wijntje gedronken (daar zal het ook niet aan liggen).
Ik dacht als het nieuws dan morgen negatief is heb ik in ieder geval een leuke avond gehad, die nemen ze me niet meer af.
Ik lag dus om 3 uur in mijn bed en om 8 uur ging de wekker weer aangezien ik er nogal vroeg moest zijn.
Met een moe maar berustend gevoel reed ik naar het ziekenhuis, het was voor de verandering heerlijk rustig in de wachtruimte.
Je hebt daar geen internetbereik maar opeens hoor ik toch een app-bliepje uit mijn telefoon komen, en ik lees dat mijn vriendin anderhalf uur geleden bevallen is van een prachtige dochter.
Het rare is dat ik wel even een traan moest wegpinken, maar wel van oprechte blijdschap.
Wat een bizarre plek om dit nieuws te lezen.
Ik heb niet lang de tijd om na te denken want ik mag naar binnen, de lieve gyn is er vandaag weer en schud mij de hand.
Hij zegt laten we snel gaan kijken.
En tot mijn grote verbazing prijken daar drie mooie follikels van rond de 20 mm.
'Nou dat betekent dat we de punctie gaan afspreken'.
Ik geloof dat ik hem nogal raar aan heb staan kijken want hij moest er erg om lachen.
Dinsdag doen we de punctie, de verpleegkundige bespreekt alles met je.
Ik kan het nog steeds niet geloven.

Het rare is, dat ik de rest van de dag niet echt blij ben.
Ik voel geen blij gevoel, hoe kan dat nou??
Misschien omdat ik het nog steeds niet geloof en zo vreselijk uit was gegaan dat het ander nieuws zou zijn?
Maar hoe meer ik het tegen andere mensen vertel hoe meer het besef komt.
Ik heb dinsdag een punctie, ja het gaat eindelijk gebeuren ik heb dinsdag écht een punctie.


Dan is het dinsdag, ik verbaas me er over dat ik helemaal niet zenuwachtig ben.
Ik ben eigenlijk zeer ontspannen, ik vind het niet eng en ik zie er totaal niet tegenop.
Ik heb al zoveel vervelende onderzoeken/operatie gehad, dit zal niet erger zijn.
Snel vraag ik een langslopende arts of ik wel die 2 pillen diazepam moet innemen, wat mij betreft is dat nergens voor nodig.
Maar ze zegt dat ik dat toch maar moet doen.
En dan word ik, een uur van tevoren opgehaald.
Ik stuur mijn moeder weg en zeg dat ze hoe moeilijk het ook is, toch even koffie moet gaan drinken en dat het allemaal goed komt.
In principe mocht ze nog mee naar de volgende ruimte, maar ik vind het eigenlijk wel prima, zo kan ik mezelf even rustig voorbereiden.
Ik hijs me in zo een leuk wit ziekenhuis hemd, haarnetje op en stoffen slofjes aan, eigen spullen in een kluisje om vervolgens in de andere ruimte op een bed te gaan zitten.
Langzamerhand merk ik dat de diazepam zijn werk begint te doen, ik word nog rustiger dan ik al ben, ik ga dus maar liggen.
De verpleegkundige komt vragen hoe het gaat en geeft me een spuit morfine in mijn bil en ik mag ook nog twee paracetamol innemen.
Die morfine is best leuk :-), ik heb het prima naar mijn zin in mijn eentje.
Na drie kwartier word ik naar een soort operatiekamertje gereden, ik zie twee bekende gezichten, dat is natuurlijk altijd fijn.
Ze leggen goed uit wat er gaat gebeuren.
Ik krijg twee verdovingsprikken aan de binnenkant van mijn baarmoederwand en vervolgens prikken ze de follikels aan.
Het valt reuze mee, pijn doet het niet.
Ik kan volgen wat ze aan het doen zijn op het echo-apparaat en ik zie dat een voor een mijn follikels worden leeggezogen.
Nu maar hopen dat er ook daadwerkelijk een eitje in zit.

Na een half uur even te zijn bijgekomen hoor ik dat er inderdaad 3 eitjes zijn gevonden.
Ik ben blij, superblij, die heb ik alvast binnen.
Ik kleed me nog half stoned van alle medicijnen aan en loop naar buiten en word naar huis gebracht.
Mijn ogen vallen de hele tijd dicht en ik ben te moe om te praten en wat er uit komt zijn rare halve zinnen. Ik duik mijn bed in en slaap lekker de medicijnen uit mijn lijf.

En nu is het donderdag, naast een beetje buikpijn heb ik eigenlijk nergens last van gehad.
Morgenochtend mag ik tussen 9.00 en 09.30 bellen of er een terugplaatsing kan plaatsvinden.
Eigenlijk vind ik dat nog het allerspannendste, want zou er uberhaupt iets terug te plaatsen zijn.
Gemiddeld wordt iets minder dan de helft bevrucht, dat zou bij mij 1 betekenen, maar het kan  natuurlijk ook zo zijn dat er niets bevrucht is.
Wat zou dat tegenvallen, maar ik hou er toch ook maar rekening mee.
Al mijn vrienden leven enorm mee en verzinnen spreuken als "go eggies go, we don't accept a no!'.
Aan het duimen en meeleven zal het in ieder geval niet liggen.
Ik hoop maar dat mijn eitjes geen vrije uitloopeieren zijn maar gewoon legbatterijeitjes die knus bij elkaar blijven en niets anders doen als delen.
Als er 1 of meer goed gedeeld zijn worden ze morgenmiddag teruggeplaatst.
Morgen dus het moment van de waarheid.

Onvoorstelbaar!

Zenuwachtig, ik was vreselijk zenuwachtig.
De eerste follikelmeting.
Al die dagen die enorme hoeveelheid hormonen, dat zal toch niet voor niets zijn geweest.
De laatste twee dagen voel ik af en toe wat gerommel bij mijn eierstokken.
Maar ja, wat zegt dat?

Het is vreselijk druk onderweg, gelukkig ben ik op tijd weggegaan.
En ondanks dat ik dat ik er dus twee keer zo lang over doe, ben ik alsnog op tijd om vooraf bloed te laten prikken.
De ader wil zich maar niet laten zien, dus er wordt flink wat gewiebeld om twee buisjes bloed vol te krijgen.
Vervolgens is het ook nog eens stervens druk op de fertiliteitsafdeling, pffff.
Op de een of andere manier komen de andere mensen blijkbaar voor iets anders want ik ben toch al snel aan de beurt.

Het is weer eens een man.
Die heb ik niet vaak, en de vorige keer was hij wat kortaf.
En ik had me graag wat op mijn gemak willen voelen.
Ik loop naar hem toe maar er staat een aardige open lach op zijn gezicht en hij geeft me een warme hand.
Misschien had hij de vorige keer zijn dag niet want hij is heel lief en begripvol en stelt voor maar snel te gaan kijken.

Zo gauw ik het bekende grijze beeld zie, verscherp ik mijn blik op zoek naar zwarte ronde bolletjes.
Ik volg ook het gezicht van de arts.
De paniek slaat toe, ik zie niets.
Ik zie ook dat hij zijn blik verscherpt.

Shit, shit, shit.

Uiteindelijk komt hij tot de conclusie dat links 1 (!) follikel zit van 13 mm en dat er rechts hoogstwaarschijnlijk 2(!) kleintjes zitten (10 mm).
Slik, tranen achter mijn ogen.
Al die dagen zoveel hormonen en dan dit resultaat!
Hij ziet het en zegt dat ik even rustig moet gaan zitten.
Het ziet er idd niet zo goed uit.
Drie is weinig, en dan moeten die twee kleine ook nog wel gaan groeien.
Ook dat is namelijk helemaal niet zeker.


Als ik de deur uitloop pakt de gyn mijn hand met twee handen vast en zegt dat ik toch moet proberen positief te blijven, hoe moeilijk dat ook is.
Alleen door zijn lieve gebaar moet ik bijna huilen.
Wat is 'menselijkheid' toch ontzettend belangrijk in een situatie als deze.

De rest van de dag ben ik vreselijk van slag.
Ik had niet veel verwacht en toch valt het opnieuw zo tegen.

Morgen opnieuw een meting.
Als blijkt dat de kleintjes toch zijn gegroeid dan wordt het misschien toch nog een punctie.
Als dit niet het geval is, dan was dit waarschijnlijk het IVF-traject en daarmee misschien wel echt het einde van mijn kinderwens.
Ik hoop het zó erg van niet!

Stress en zorgen!

Na inmiddels 7 dagen mezelf een enorme hormoonshot te hebben gegeven, gebeurt er niets in mijn lichaam.
Althans niet dat ik merk en behalve dan de hoofdpijn die ik dag en nacht heb.

Ik maak me zorgen en voel me gestressd, bah wat een rot periode!
Bij een normale eisprong of IUI, voel ik tegen dag 12,13,14 altijd een bepaalde druk bij mijn eierstokken, waardoor ik vaak weet of het follikel links of rechts zit.
Dus ik stel me zo voor dat als er een aantal follikels op dit moment tegelijk bezig zouden zijn om zich te ontwikkelen, ze bij elkaar ongeveer wel dezelfde grootte moeten hebben van 1 groot follikel, en ik dat dus zou moeten voelen!
En ik voel dus niets!

Het houdt me elk moment van de dag bezig, het laat me niet los.
En dat is niet goed dat weet ik zelf natuurlijk ook.
Het geeft een hoop stress!
Maar er hangt ook zo ontzettend veel vanaf.
Aanstaande dinsdag heb ik de eerste follikelmeting en als daar niet tenminste 3 groeiende follikels zijn te zien, is het gewoon einde verhaal.
Dan houdt het vervullen van mijn kinderwens op deze manier voor mij op.

Regelmatig wend ik mij nu even tot mijn eierstokken en eventuele follikels en spreek ze toe.
Soms bozig maar meestal op een uiterst smekende manier.
Misschien ben ik wel gek aan het worden, maar blijkbaar doe je dit soort dingen als je het even allemaal niet meer weet.

Poging nummer twee, van start!

                                                          Dosering voor 1 dag!

Een week na mijn laatste pil zet mijn menstruatie vandaag dan uiteindelijk toch door, precies op de dag dat ik naar het ziekenhuis moet voor een echo.
Balen! Met lood in mijn schoenen ga ik richting het ziekenhuis.
Mijn menstruaties zijn de eerste drie dagen heel heftig en ik vind het dan altijd vreselijk genant als er dan een echo moet plaatsvinden.
Gelukkig heb ik de aardige fertiliteitsarts, en de stemming zit er meteen goed in want nadat ik mijn bloed heb laten prikken willen we tegelijk de deur open doen en schrikt ze zich een hoedje waar we allebei vreselijk om moeten lachen.
Ik leg haar uit dat ik nu net vandaag ongesteld ben geworden en dat ik het vervelend vind, ze zegt dat als ze het zelf zou zijn ze het ook vervelend zou vinden maar dat ze ook wel behoorlijk wat gewend is.
Op de echo is idd te zien dat mijn eierstokken inactief zijn ( dat hoort op dit moment zo) ik mag vandaag starten met de Menopur.
Ze is heel lief en zegt dat ze echt hoopt dat dit gaat werken, dat Menopur wel hét paardenmiddel is en dat ik ook nog de hoogste dosering krijg.

Ik krijg nog een uitleg van de verpleegkundige hoe ik van de 6 flesjes poeder en twee flesjes oplosmiddel 1 injectie kan maken zodat ik mezelf niet 6 keer hoef te prikken!
Daarna ga ik weer richting huis, poging twee is nu echt van start gegaan.

Poging 2 voor IVF 1

Afgelopen vrijdag, ik word wakker en bedenk me dat ik jarig ben.
Ik ben jarig, 39 kaarsjes op de denkbeeldige taart, het staat behoorlijk vol en ik kan ze natuurlijk nooit allemaal in 1 keer uitblazen ;-)!!!!
In principe heb ik een leuke dag voor de boeg want ik heb sinds jaren weer eens een feestje voor mijn vrienden gepland.
Toch heb ik zeer gemengde gevoelens.
Ik mag mij dan zelf nog wel 29 voelen en me ook zo gedragen, mijn eitjes hebben inmiddels het stadium 'bejaard' bereikt. De meesten hebben al het loodje gelegd, andere hebben grijze haren en stramme botten. Slechts enkele zijn nog fit genoeg.
Geen leuke gedachte, maar ik kan het niet helpen.
Het toeval wil ook nog dat ik deze dag mag starten met de Decapeptyl, de injecties die je in 'de overgang' brengen.
Gelukkig betekent dat ook dat de nieuwe IVF-poging is begonnen.
De tweede poging voor IVF nummer 1.
Hier hangt alles van af!!!
Over een goede week mag ik beginnen met de hoogste dosering (450 eenheden) Menopur (de vorige ronde had ik Puregon 150 eenheden).
Dat is dus twee keer zoveel hormonen erbij!!!
Ik hoop dat het mijn bejaarde eitjes even flink wakker schudt want anders zie ik het heel somber in.
Verder maak ik me ook wel een klein beetje zorgen over die grote hoeveelheid hormonen, hoe gaat mijn lichaam daar op reageren, los gezien van het ontwikkelen van de eitjes.
Wat heeft dit voor effect op mijn gevoel, krijg ik niet al te negatieve gevoelens?
En hoe zit dat later, er is nog maar weinig bekend wat voor effect dit op latere leeftijd heeft.
Genoeg om over na te denken, maar ik probeer het los te laten.

Inmiddels is het zondag, ik heb een super leuke verjaardag gehad, met 's avonds een fantastisch feestje waarbij veel van mijn vrienden mij een hart onder de riem hebben gestoken.
Dit moet 'mijn' jaar worden!
En ook al willen ze mij over twee weken misschien wel uit het raam knikkeren omdat ik onuitstaanbaar ben, ze weten waarom ik zo doe en dat het weer overgaat, en dat híermee misschien wel mijn grootste wens gaat uitkomen!

Ik mag door!!!

Het houdt me al minstens twee dagen erg bezig, het beslissende telefoontje of ik nog een IVF-poging mag doen of niet.
Al twee nachten slaap ik onrustig.
De teleurstelling van het niet zwanger zijn heeft min of meer plaats gemaakt voor de angst niet door te mogen gaan, met als gevolg dat dit het dan was.

Tussen 11.00 u. en 13.00 u. zou ik gebeld worden.
Ik sliep laat (half drie) en was weer vroeg wakker (06.30 u.).
En dan duurt het wachten lang.
Het duurt eeuwen voordat het 11.00 u. is, ik heb van alles en niks gedaan.

En dan eindelijk om tien over twaalf gaat mijn telefoon.
De bibbers gieren door mijn lijf maar ik probeer mijn stem zo rustig mogelijk te laten klinken.
De IVF-arts vraagt hoe het met mij gaat, ik zeg dat ik erg teleurgesteld ben dat ook deze poging niet is gelukt. Ze snapt het.
Ik zeg voorzichtig dat ik hoop dat ze het nog een keer willen proberen.
Ja hoor, natuurlijk zegt ze. Pffffffff, daar is het verlossende antwoord.
Aan haar verdere verhaal te horen was het niet echt aan de orde dat ze er mee zouden stoppen.
Ze zouden dit soort dingen toch eens met elkaar moeten overleggen.
Die vorige arts heeft mij toch twee erg onaangename weken bezorgt door te zeggen dat er ook een grote mogelijkheid was dat ze niet door zouden gaan.

Ik moet met de pil beginnen.
En ook de datum van de start van de decapeptyl spreken we af.
Deze keer ga ik niet Puregon maar Menopur gebruiken.
En dan meteen vanaf de start 450 eenheden per dag.
Ze vertelt wel dat als met deze hoge dosering er ook niet genoeg follikels rijpen ze het waarschijnlijk niet nog eens gaan proberen.

Na het telefoontje komen dan de tranen.
Tranen van opluchting, ze zaten er nog van de teleurstelling dat ik niet zwanger was, maar toen kwamen ze niet.
Ik ben blij dat ik door mag, ik was nog niet klaar om me er bij neer te leggen.
Gek toch dat je blij kunt zijn dat je je lichaam weer vol hormonen mag spuiten.

Wat nu?

Als er een keer was geweest dat ik het gevoel had mogelijk zwanger te zijn, dan was het wel deze keer! Nog niet eerder voelde ik me anders dan anders!
Steekjes in mijn buik, géén hoofdpijn vooraf , géén slecht humeur en geen enorm pijnlijke borsten!
Eigenlijk was alles deze keer anders.
Ik ging zowaar bijna geloven dat nummer/meneer 59 misschien toch zomaar eens geluk zou gaan brengen.
Normaal is mijn lf 10/11 dagen, maar de mutsebollen (lees utrogestan) zorgen ervoor dat ik niet ongesteld word, dat werkt bij mij dan weer eens wél prima!
Als ik op dag 15 na de IUI nog niet ongesteld was moest ik op die dag een zwangerschapstest doen.
Gisteren was het dag 14, en gezien mijn normale lengte van lf 10/11, had ik bedacht dat op dag 14 er wel iets op de zwangerschapstest te zien zou moeten zijn als ik zwanger was.

In de nacht vooraf aan het testen kon ik de slaap maar niet te pakken krijgen.
Draai, draai, linksom, rechtsom, rug.
Stel je voor dat het nu toch eindelijk eens zo was, dat er voor het allereerst eens twee streepjes op de test zouden verschijnen!
Hoe fantastisch, spannend en eng zou dat zijn!
Nadat ik een paar keer in slaap was gesukkeld hield ik het om 06.00 u. niet meer uit.
Nog nooit heb ik het zo ontzettend spannend gevonden om te testen en wat duren 5 minuten dan lang!

Nadat ik de kat uitgebreid had geaaid, drie keer een rondje in mijn huis had gelopen was het dan zover. Het zweet brak me uit, zou het, zou het?

Spierwit!

Wat een desillusie!
Ik ben zó teleurgesteld dat er niet eens tranen komen, ze zitten geblokkeerd.
Hoe kun je jezelf zo voor de gek houden??
Hoe kan je eigen lijf je zo voor de gek houden???
Na de eerste shock, schiet er meteen in mijn hoofd 'WAT NU?'

Stel je voor dat ze hebben besloten mij niet nog een IVF poging te gunnen, was dit het dan?
Is dit dan echt einde verhaal?
Ondanks dat ik weet dat ik via de telefoon niets te horen krijg bel ik met de bibbers in mijn lijf naar het ziekenhuis en vertel dat ik niet zwanger ben.
Ze pakt mijn dossier erbij en zegt:
'Bent u gebeld afgelopen vrijdag?', 'Nee'.
'Is met u al wel de voortgang besproken?' 'Nee'.
Ik plan voor u een telefonisch consult met de IVF-arts in aanstaande woensdag, is dat goed?

In mijn hoofd galmen de woorden 'voortgang en telefonisch consult'.
Hoe bot ze daar ook zijn, ze zullen toch niet per telefoon vertellen dat ze willen stoppen?
En het woord 'voortgang' klinkt ook best positief.
Ik weet dat ik op dat moment van haar verder niets te horen krijg, maar ik push het nog een klein beetje door te vragen of ik op mijn eerste menstruatiedag weer moet beginnen met de pil, zoals de arts in het laatste gesprek had aangegeven.
Ja mevrouw, gewoon op de eerste echte menstruatiedag starten met de pil.

Natuurlijk weet ik nog steeds niet helemaal zeker of ze door willen, dat hoor ik morgen definitief aan de telefoon.
Wat zal ik blij zijn als ze mij in ieder geval nog 1 IVF- ronde laten doen.
Ik hoop het vanuit de grond van mijn hart.

Meneer 59!

De IVF is afgeblazen, ook na nog twee dagen met de hoge dosering van 450IU Puregon zat er maar 1 follikel. Op zich had ik niet anders verwacht want volgens mij is vooral de startfase erg belangrijk om goed te stimuleren. Maar toch ben ik teleurgesteld en verdrietig.De arts was er voor de verandering weer eens eentje die tijdens haar opleiding het stukje 'Hoe om te gaan met 'échte' mensen' had overgeslagen, want dat is zo zonde van je tijd!
Het gesprek was ongeveer zo:

Arts: Helaas er zit echt maar 1 follikel, uw lichaam heeft niet gereageerd op de extra Puregon

Ik (met tranen in mijn ogen): En hoe gaat dit nu dan verder?

Arts: We doen maandag een escape IUI

Ik: En als ik niet zwanger ben, wat ik heel waarschijnlijk acht, hoe gaan we daarna verder?

Arts: Dat zien we dan wel weer, ik wil niet op de zaken vooruit lopen maar u kunt zich wel voorstellen dat wij uw situatie met alle betrokkenen zullen bespreken, en dat het ook goed zou kunnen dat wij besluiten geen IVF meer te doen.
Dat heeft toch te maken met uw leeftijd zoals u kunt begrijpen.

Ik: ........................... (sprakeloos, er zit een brok in mijn keel, tranen achter mijn ogen)

Ik: Ik ken een aantal vrouwen die ook een lage opbrengst hadden met Puregon en daarna met Menopur wel een meer follikels hadden, is dat voor mij dan niet nog een optie.

Arts: Mevrouw, Puregon of Menopur het is bijna hetzelfde. Maar mocht u nog voor een ronde IVF verder gaan dan zou het kunnen dat wij idd Menopur voorschrijven. Maar u zult nooit een grote opbrengst hebben.

Ik: Ik hoop echt dat ik nog een keer een IVF poging mag doen, misschien kunt u een goed woordje voor mij doen?

Arts: Nee hoor, zo werk ik niet. Wij hebben maar 1 doel en die is voor alle vrouwen hetzelfde, wij kijken naar de mogelijkheden en daarbij maken wij geen onderscheid.
Heeft u verder nog vragen?

En daar kon ik het mee doen.
Misschien was ik wel gevoeliger door de hormonen maar het kwam behoorlijk hard binnen.
Als alles tegenzit zou deze escape IUI gewoon wel eens de allerlaatste mogelijkheid kunnen zijn om zwanger te worden.

Dus met lood in mijn schoenen ga ik vandaag voor mijn ieniemiene kleine kansje naar de kliniek voor IUI nummer 7.
Gelukkig doet een verpleegkundige de IUI, op de een of andere manier zijn deze altijd veel meer betrokken en aardiger dan die artsen met hun inlevingsvermogen van een dode rat.
Ik controleer het buisje samen met de verpleegkundige en zie opeens dat er een ander nummer op het buisje staat, wat zoveel betekent als een andere donor.
Ik kijk nog eens en daar staat op het buisje nummer 59!
Nummer 59! Al sinds mijn jeugd is mijn geluksnummer 59.
Ik ben zo verbaasd dat ik het vol enthousiasme roep tegen de verpleegkundige die van schrik toch maar even het lab belt om te vragen of het wel klopt dat ik een andere donor heb.
Het blijkt te kloppen, volgens haar was meneer 022 even niet leverbaar dus kreeg ik meneer 59.
Helaas is meneer 59 wel wat minder productief want zat er bij de eerdere IUI's gemiddeld 6 a 7 miljoen zaadcellen in een buisje deze keer 'maar' 3,6.
Dat is de helft!
Zo is er altijd wel wat!
Naast het feit dat 59 mijn geluksnummer is, is nieuw zaad ook niet vervelend.
Ze zeggen soms dat je lichaam dan denkt 'Hé dit ken ik niet' en dat er eerder een bevruchting plaats vindt.
En nu volgen er dus weer twee lange weken wachten, hele onzekere weken omdat ik niet eens weet of ik hierna nog een kans krijg.
Fijn die vakantie, ik kom er zo lekker van tot rust! NOT!

Ps. Ik heb overigens heel vaak meegedaan met de staatsloterij met nummer 59, en natuurlijk nooit iets gewonnen!

Tranen

Na 9 dagen Puregon 150 en Decapeptyl spuiten, is vandaag dan het uur van de waarheid.
Ik ben zenuwachtig omdat ik nauwelijks iets gevoeld heb rond mijn eierstokken en ook omdat mijn voorgeschiedenis met IUI niet heel veel goeds belooft.
Maar de vorige keer had de arts gezegd dat dat geen verband met elkaar hoeft te hebben, omdat er nu allerlei dingen anders gaan.
Maar toch.
En daar lig ik weer, voor de zoveelste keer op de gyn.stoel.
Ik staar ook intensief mee naar het zwart/wit schermpje.
Het baarmoederslijmvlies is nog dun, dat is volgens de arts een teken dat er nog niet echt iets groots kan zitten, ok, slik.
Ik tuur en tuur en tuur, ik zie aan de ogen van de arts dat ze ook driftig op zoek is.
Als mijn eierstokken vol eitjes zouden zitten, dan zou je dat toch eerder moeten zien.
Helaas komt ze uiteindelijk tot de conclusie dat er 1 klein follikel zit van krap 14 mm.
Slik, slik, daar komen de tranen.
Negen dagen lang spuit je jezelf vol met rotzooi en dít is het resultaat, 1 ei! 1?
En er zijn ook geen kleintjes meer te zien.
Ik moet evengaan zitten, ze zegt dat het idd niet de bedoeling is, en dat ze nu ook moet overleggen wat het beste is.
Ze geeft zelf ook aan dat het er niet echt rooskleurig uitziet, welke hoeveelheid hormonen dan ook, de jackpot zal het niet worden zegt ze.
Ik vraag of dit misschien een IUI kan worden, dan is het tenminste niet voor niets geweest.
Ze zegt dat dit wel een mogelijkheid is.
Ik moet mijn bloedwaardes laten prikken en ik word vandaag nog gebeld over hoe nu verder.
Als ik in mijn auto zit laat ik me even gaan, de tranen stromen over mijn wangen, dit is waar ik bang voor was!
's Middags word ik gebeld, mijn hormoonwaardes waren heel laag, ik moet vanaf vanavond 450 IU gaan spuiten i.p.v. 150, 300 IU extra!
Wat het gaat opleveren,  ik weet het niet, zaterdag moet ik weer terug voor een nieuwe echo.

Vakantie!

Eindelijk heb ik vakantie.
Het waren een paar lange slopende laatste weken, maar dat is elk jaar weer in het onderwijs.
Voor mij sluit het jaar niet op 31 december maar ergens in juli.
Helaas waren er nu een aantal dingen, waar ik hier verder vanwege privacy redenen niet op in ga, die het allemaal erg onprettig maakte.
Maar nu voelt mijn vakantie dan ook wel echt superverdiend!

Afgelopen dinsdag voor een startecho naar het ziekenhuis geweest.
En daar zaten zowel links als rechts wat kleine follikeltjes.
Ik mocht meteen diezelfde dag beginnen met 150 IU puregon.
Dus inmiddels ben ik alweer 6 dagen puregon verder.
Naast het feit dat ik behoorlijk emotioneel ben en nogal gauw geirriteerd heb ik sinds gistermiddag een fijne drukkende hoofdpijn achter mijn ogen/neus en ben ik licht duizelig in mijn hoofd.
Maar ik bedenk me dan ook weer dat er nog vervelendere bijwerkingen zijn die ik niet heb.
Eergister voelde ik bij zowel mijn linker als rechtereierstok gerommel, maar dat is, ik zou bijna zeggen helaas, nu weer weg.
Het geeft me het gevoel dat er dan iets gebeurt, en nu heb ik dat niet!!!
Aanstaande donderdag, dag 10, mag ik weer terug voor een follikelmeting, vanwege mijn kleine opbrengst bij IUI  ben ik best wel bang voor 'low response' zoals ze dat zo mooi noemen.
Rest mij voor de verandering weer niets anders dan afwachten.

Het laatste doosje tampons :-)

Afgelopen zondag mijn eerste decapeptylspuit gezet.
De eerste IVFpoging is officieel van start gegaan.

Na een half uur heb ik al pijn in mijn kop, herkenbaar want dat had ik ook toen ik voor het eerst Puregon spoot.
Ik weet dat ik het eigenlijk niet moet doen, maar ik pak de bijsluiter.
Hoofdpijn........., ja hoor 1 van de meest voorkomende bijwerkingen, en ook duizeligheid, zweten, misselijkheid, buikpijn, stemmingswisselingen (inclusief depressie), en het toppunt 'in zeldzame gevallen komt een hersenbloeding voor'.
Zoals ik al zei, dit moet ik ook niet lezen!!!

Gelukkig is mijn lichaam inmiddels gewend en is mijn hoofdpijn verdwenen.
Ik vind het gemene prikjes die decapeptyl, de puregon en de pregnyl die ik gewend ben om te spuiten zijn niet zo geniepig als dit.
Niet zozeer het prikken zelf, maar het spulletje voelt scherp en prikkerig bij het inspuiten.

De pil mocht ik dinsdagavond voor het laatst naar binnen werken.
En nu is het wachten op het 'rood'.
Ik heb me voorgenomen dat dit definitief het laatste 'rood' is (voorlopig dan).
En daarom heb ik vandaag vol overtuiging het laatste doosje tampons afgerekend bij 'het Kruidvat'.
Voorlopig gaan ze daar geen geld meer aan verdienen.
Ik wil best geld besteden aan zwangerschapsvitaminen, striae-creme en later aan babyspullen en luiers, maar níet meer aan tampons!

Klaar voor de start....... af!

De hele MMM is weer begonnen!!!
Ik stond deze keer gelukkig wel op de lijst, gelukkig maar, want ik zou met geen tien paarden meer de deur uit te krijgen zijn geweest.

De hele wachtkamer zat vol met wisselend pluimage.
Onder andere nog een alleenstaande vrouw, twee stellen die beiden nauwelijks nederlands praatten waardoor volgens mij het meeste langs hun is heen gegaan, twee lesbische stellen (waarvan bij de een constant haar mobiel afging) en een thais stel waarvan ik dacht dat de man niet helemaal 100 % was, die zat namelijk zijn koffie op te slobberen als een klein kind, en in zichzelf te praten en te lachen.

Het begon met een algemene infobijeenkomst, niets nieuws onder de zon, ik heb mij natuurlijk uitermate zorgvuldig ingelezen over IVF, en wat zij te vertellen hadden was echt IVF voor dummies.
Daarna werd de groep gesplitst en was mijn eerste opdracht ;-) bloed laten prikken op hepatitus/HIV (i.v.m. opslag embryo's), lekker drie volle buizen bloed.
Zo raar, ik heb al zoveel bloed daar afgestaan, je zou toch denken dat ze toch wel wat over zouden hebben om dit te testen.

Vervolgens weer naar de afdeling, waar ik een individueel gesprek zou krijgen en meteen de inplanning van het hele gebeuren.
Maar natuurlijk was daar toch weer een kleine kink in de kabel, het computersysteem lag plat zodat het inplannen niet mogelijk was.
Gelukkig werd ik wel vrij snel geroepen voor het gesprek. Ik heb al mijn vragen kunnen stellen, en alle proef-onderzoeken waar ze willen dat ik aan mee zou werken, afgewimpeld.
Door mijn kannonade aan vragen die ze wel geduldig beantwoordde en mijn redenen waarom ik niet mee wilde doen aan die onderzoeken, zei ze 'goh je hebt je goed ingelezen en voorbereid'.
Gek, je zou toch denken dat iedereen dat doet.

Na het gesprek kon ik naar huis en de arts zou mij morgen bellen voor de inplanning, maar ze belde vanavond al. Het computersysteem deed het weer :-)!
Helaas heb ik het verkeerd afgesproken, maar heb inmiddels een mail gestuurd om het te veranderen.
Als dat allemaal zo doorgaat, dan start ik 8 juli met decapeptyl en heb ik eerste week van augustus de punctie. En dat valt in de 2e week van mijn vakantie, ideaal dus.
Geen gestress en gezeur op mijn werk, maar relaxed de punctie ondergaan, en relaxed de terugplaatsing.
Dan kan ik daarna misschien toch nog even een paar dagen weg in Nederland.
Op vakantie in het buitenland mag, vanwege evt complicaties, niet tijdens een IVF poging, dat werd nadrukkelijk gezegd.
Ik was niet van plan om op vakantie te gaan , want ik wist niet met wie en wanneer.
Maar nu het definitief is dat ik dit jaar voor de 3e zomer achtereen niet op vakantie ga, voelt het toch een beetje zuur, vooral ook omdat ik er eigenlijk heel erg aan toe ben.
Dan maar hopen, dat we spontaan nog maar een hele warme en zonnige zomer krijgen.


De rust is in ieder geval weg, en ik ben klaar om te starten.
Ik moet wel zeggen dat ik door de informatiebijeenkomst niet blijer ben geworden van de slagingskansen, en er zoveel dingen zijn die mis kunnen gaan.
Maar ik moet dat nu echt naast me neerleggen, en proberen alleen maar positief te denken, aangezien dat zelfs volgens de nuchtere arts een positieve invloed heeft.
Dus bij deze....., ik ga voor het eind van het jaar zwanger worden!
Dat jullie het ff weten :-).

Bijna....

Nog 6 dagen.... en dan is het dan echt zover, de informatiebijeenkomst IVF.
Wat duurt wachten lang!

Op dit moment gebeurt er niets op het 'zwanger worden' gebied!
Het voelt nutteloos dat niets doen.
Ik vermaak me wel, en niet hoeven nadenken over ziekenhuisafspraken, het prikken van hormonen, hopen dat pregnyl deze maand verkrijgbaar is, voelt best lekker maar ook heel erg leeg!

Wat heel raar was vorige week, was toen ik ongesteld werd. Ik wist natuurlijk dat ik niet zwanger was. Ik had namelijk geen poging gedaan (IUI afgelopen en nu in afwachting IVF).
Mijn reactie was er een van een hele tijd geleden, namelijk zonder teleurstelling en tranen.
Al twee jaar lang is de maandelijkse teleurstelling een feit, en nu opeens niet.

Op de eerste dag van mijn menstruatie moest ik beginnen met 'de Pil'.
Hoe gek wil je het hebben!
Het staat lijnrecht tegenover mijn grootste wens.
Maar ze zullen het wel weten, mag ik hopen.
En toch, elke avond als ik dat kleine pilletje in mijn mond stop is daar een moment van aversie, maar braaf slik ik het toch maar door.

Volgende week dus de IVF- informatiebijeenkomst.
Ik ben erg benieuwd hoe lang het gaat duren voordat ik écht kan starten.
Ondertussen stort ik me maar weer even op mijn werk, de rapporten moeten over een week af zijn.
Nog een paar weken en dan begint de zomervakantie al!

U staat niet op de lijst!

Wéér een tegenslag!
Mijn eigen schuld, en een klein beetje die van de kliniek.
Maar wel weer iets wat weer eens mis gaat!
Bij mijn laatste IUI zei de arts dat er 29 mei een infoIVFbijeenkomst was, dus wanneer ik niet zwanger was, ik dan meteen moest bellen en daar naartoe kon.
Dus vorige week meteen gemaild en om een uitnodiging gevraagd voor deze datum.
De volgende dag had ik deze meteen binnen + de enorme berg papierwerk die ik moest doorlezen (waaronder de vraag of ik mee wil doen aan 3 verschillende onderzoeken) en alvast moest ondertekenen (wat ik natuurlijk niet doe voordat ik ook persoonlijke informatie heb gehad).
De afgelopen dagen had ik me dus voorbereid, alles uitermate goed doorgelezen en een legio aan vragen geformuleerd die ik wilde stellen.

Toch wel met enige spanning stap ik in mijn autootje op weg naar de kliniek en deze keer toch maar vergezeld door mijn mams (normaal ga ik altijd alleen, nu misschien wel handig als er nog iemand luistert naar de informatie).
Ik meld mij bij de balie en ik zie vanuit mijn ooghoek dat de hele wachtkamer al gevuld is met IVFinfo mensen (overigens álleen maar stellen en zoals ik het inschatte één lesbisch stel met een donor, géén bammers!).
Bij de balie noem ik mijn naam, ze bladert en bladert en ze zegt: ' Je staat niet op de lijst'.
Nee he! Het zal toch niet?
Opeens schiet me in mijn achterhoofd, dat bij het lezen van mijn mail ik de 26e had zien staan! En ik dacht nog, hé dat is raar ik dacht dat het de 29e was, maar verder er geen aandacht meer aan besteed.
Gewoon heel blij dat deze afspraak zo snel kon en ook nog precies in mijn vakantie viel.

Langzaam komt het besef, dat die 26e dus geen vergissing was!!!
Ik ben uitgenodigd voor dinsdag 26 juni(!) en niet mei.
Dom, dom, dom, teveel dat gesprek met die arts in mijn hoofd gehouden en er gewoon vanuit gegaan dat ik met deze ronde mee kon doen.
Er stond ook niet zoiets in de mail als, 'Sorry, maar de datum waar je om hebt gevraagd is al vol.
Nou ja, hoe dan ook, ik stond niet gepland.
De twee adminstratieve mutsen waren weer zo meegaand als een ijzeren staaf, maar kreeg het uiteindelijk voor elkaar om even met de verpleegkundige te spreken, die de afspraak had gemaild.
Ze snapte de verwarring, en gaf zelf ook meteen aan dat de arts niet zomaar had mogen zeggen dat ik er bij kon, en dat zij zelf in de mail wat duidelijker had moeten zijn.
Ze heeft nog geprobeerd of ik er toch nog bij kon, maar er was écht geen tijd (verrassend!)!
Ik heb uiteindelijk nog wel een goed gesprek gehad met haar, ook al was het al cyclusdag 5 ik mocht al beginnen met de pil, dan had ik dat als voorsprong.
Ik heb gevraagd wat voor meerwaarde het had dan wanneer ik op dag 1 van mijn volgende menstruatie zou beginnen (wat eigenlijk gebruikelijk is), dat was niet zo heel veel.
Ik heb dus de beslissing voor mijn eigen lichaam genomen om even een maand helemaal niets aan hormonen te nemen.
Moeilijk maar wel het beste denk ik, het duurt hooguit daardoor twee weken langer!
Ik weet nu ook dat die tweeenhalf uur, ook een individueel gesprek met de gyn bevat waarin je je persoonlijke vragen kunt stellen.
Helaas daarna toch weer terug naar huis.
Was wel erg teleurgesteld, maar dat gevoel komt inmiddels zo bekend voor, dat ik me er maar weer eens bij heb neergelegd.

Nope!!!!

Een witte test!
Ik kan het tweede streepje er wel op kijken, maar zie hem toch écht niet.
De laatste dagen voelde ik helemaal niets, geen zwangerschapstekenen maar zeker ook geen ongesteldheidgevoel.
En vooral dat laatste gaf me een glimpje hoop, ik heb altijd knallende koppijn nu, behalve op 7 dpo, helemaal niets, geen chagerijnigheid en niet meer dan normaal emotionele buien.
Maar een test spreekt de waarheid en die waarheid sucks, big time!
De 6e en laatste IUI is voorbij, hoe zuur is dat.
Omdat ik nog niet ongesteld ben, vanwege de mutsebollen die dat tegen houden, ben ik tot nu toe alleen nog maar boos.
Waarschijnlijk als het rood dan doorbreekt komen vast de tranen nog wel.
Meestal duurt het 2 a 3 dagen na de laatste mutsebol voordat het doorbreekt, dat is dan morgen of misschien overmorgen.

Mijn (.) (.) die zijn al ongesteld, ze doen geen pijn meer en zijn alweer zacht.
Na de test maandagavond, heb ik meteen de kliniek een mail gestuurd.
Volgende week ben ik een week vrij en ik weet dat er een informatiebijeenkomst is over IVF, dus om geen tijd te verliezen meteen maar even doorpakken.
Gelukkig meteen een uitnodiging en een pakket leeswerk wat ik vooraf moet doorlezen en moet tekenen (dat scheelt weer tijd).
De informatiebijeenkomst duurt tweeenhalfuur (!), niet te geloven.
En opnieuw wordt er een echo gemaakt en bloed afgenomen, ik weet niet hoe vaak ze dat nog willen doen, maar volgens mij moeten ze een echo of 20 op voorraad hebben en kun je de hoeveelheid afgenomen bloed bijna wel naar de bloedbank brengen.
Ook krijg ik prikinstructies, ik heb mij voor de 6 IUI pogingen  al lek geprekt met puregon en met pregnyl nog veel langer.
Nou ja, positive thinking.
Er was gisteren bij Groupon een aanbieding voor 5 acupunctuursessies, bij klachten stond ook 'ondersteuning bij zwanger worden en ondersteuning bij IVF'.
Ik weet niet zo goed of ik het geloof, maar 5 sessies voor 50 euro vind ik toch het proberen waard. Alles voor die ene grote wens!

Mutsebollen!

WAARSCHUWING: als je op dit moment in een goed humeur bent, en je wilt dat blijven, kun je wegens deprimerende teksten deze blog beter overslaan ;-)!!

Vandaag werd ik wakker met een giga-hoofdpijn.
Het is 7 dpo, en als ik op 7/8 dpo hoofdpijn heb dan is dat voor mij een teken dat het deze maand weer over en uit is.
Ik houd mezelf voor dat het ook de bijwerking kan zijn van de mutsebollen die ik gebruik.
Mutsebollen is het woord wat ontstaan is op het forum waar ik op meeschrijf.
Eigenlijk zijn het gewoon Utrogestanpillen, maar aangezien je deze vaginaal moet inbrengen zijn ze officieel gedoopt tot 'mutsebollen'.

In mijn eigen zh heb ik ongeveer een half jaar die mutsenbollen gebruikt, ze werden voorgeschreven als een halfje brood, want ze waren 'volgens hen' tamelijk onschuldig en baat het niet schaadt het niet.
Ze zorgen voor een rijk baarmoederslijmvlies wat de evt. innesteling makkelijker maakt.
Maar in deze kliniek weigeren ze de mutsebollen voor te schrijven bij de IUI.
"Nee mevrouw, de effectiviteit hiervan is helemaal niet bewezen, we weten zelfs niet of het misschien schade oplevert op de lange duur, denkt u even aan de DESkinderen".
Ik vind het raar, het ene ziekenhuis doet er zo makkelijk over en het andere weigert ze voor te schrijven, maar met mijn illegaal verkregen mutsebollen (zie mijn blog 'het illegale circuit') gebruikte ik tot nu toe elke cyclus, een dag of acht elke avond 1 mutsebol.
Hierdoor kwam ik voor mijn gevoel toch door die kritieke fase heen ( daarvoor werd ik soms al op 8dpo al ongesteld).
Maar mijn afgelopen bezoek aan de kliniek, liet mij mijn mond weer open vallen van verbazing.
Toen die lieve fertiliteitsarts bij de laatste IUI mij in grove lijnen vertelde hoe IVF werkt, vertelde ze ook dat bij IVF gebruikt wordt gemaakt van Utrogestan ter ondersteuning van het baarmoederslijmvlies!!!
HUH?!??!!
Bij IVF krijg je ze wel voorgeschreven? Onvoorstelbaar!!
Ik ben er niet eens op in gegaan, dat heeft toch geen zin, ze vertellen allemaal iets anders en ze vallen elkaar ook niet af.
Je snapt wel dat ik na mijn laatste IUI meteen de dosering van mijn illegale mutsebollen heb verhoogd naar het aantal wat normaal gesproken wordt voorgeschreven, wat betekent 1 's ochtends en 2 's avonds voor het slapen gaan.

Maar door die verhoogde dosering zit ik momenteel niet echt lekker in mijn vel.
Ben bloedchagerijnig en ik ben zó ontzettend moe ( nr. 1 bijwerking).
's Nachts word ik helemaal niet meer wakker (normaal wel 2 keer) en als ik 's ochtends wreed door de wekker uit mijn slaap word gehaald is het net alsof ik 5 minuten heb geslapen.
Daarbij ook nog draaierig en duizelig en vanmorgen ook nog eens die rottige hoofdpijn die meestal niet veel goeds betekent.
Het enige is dus dat hoofdpijn ook een bijwerking is van die mutsebollen, dus daar houd ik me nog maar even aan vast.
Soms zou ik wel weer eens even een man willen hebben waar in ik in een tijd als deze even fijn tegen aan kan z**ken.
En die dan ook meteen zonder zeuren even het schadeformulier van mijn auto invult én de vuilniszakken twee trappen naar beneden tilt én de kattenbak even schoonmaakt én ervoor zorgt dat er eten klaarstaat als ik thuiskom van mijn werk en....... en..........
Goed, na twee jaar geen relatie te hebben gehad, idealiseer je de dingen soms.
Back to the real world, wat zal ik eens gaan koken????

Wens uit een buisje!

Ik ben vandaag een beetje een emo-muts.
Zojuist ben ik teruggekomen van mijn laatste IUI.
Mijn weg er naartoe was er eentje met een verhuiswagen die in stond te laden, een tnt busje die langdurig een pakketje afleverde, een soort hijskraan die midden op de weg takken van hoge bomen stond te knippen én tot slot nog een leuke file.
Maar omdat ik vandaag vrij ben, en 'haast' vandaag niet aan de orde is, was ik ruim van tevoren weggegaan en kwam ik nog ruim op tijd aan.

Er was weer een nieuw persoon die de IUI ging doen, maar de toon was meteen rustig, aardig en erg betrokken. Ze wist zowaar dat dit mijn laatste IUI was, dus daar begon ze meteen over.
Ze maakte een grapje, ze stelde me op mijn gemak, het was gewoon een lieverd.
Dit soort mensen ken ik wel vanuit mijn vorige ziekenhuis, maar die heb ik hier nog niet eerder meegemaakt.
Toen ze mijn naam had gecheckt ging ze het buisje met zaadjes halen.
Ik dacht het zal me niet nog een keer gebeuren dat het lege buisje onderin de prullenbak verdwijnt, deze keer moet ik het hebben.
Dus voordat ze terug was heb ik een paar papieren handdoekje uitgevouwen en bovenin de prullenbak gelegd, hahaha, het voelde alsof ik iets deed wat niet mocht.
Maar met die uitgevouwen handdoekjes kan het buisje in ieder geval niet naar beneden glijden.
Als een brave hendrik zat ik weer met een uitgestreken gezicht klaar toen ze binnen kwam met het zaad.

De inseminatie ging prima, ze zei heel schattig dat ze de linkerkant op had gemikt (daar waar het follikel zit/zat) en dat ze het slangetje heel even liet zitten omdat dat haar bijgeloof is, en dat ze hoopt dat het helpt.
Er zitten deze keer 6,3 miljoen zaadjes in het buisje, je zou toch zeggen meer dan genoeg.
Als ze klaar is gaat ze naast me zitten, ook bij haar was van 'haast' geen sprake.
Ze vertelde me dat als het dan toch niet gelukt was ik contact moest opnemen en dat ik kan overstappen naar IVF. Ze vertelde de dingen, die ik eigenlijk als wist, nog een keer, maar vond het eigenlijk wel fijn. Het werd deze keer namelijk door iemand verteld die wél betrokken is.

Ik vertelde haar over mijn twijfels, mijn twijfels over het zwanger worden, 23 pogingen en niet 1 keer zwanger geweest. Ze luisterde en knikte.
Mijn twijfels of er uberhaupt wel eitjes in de follikels zitten.
Ze legde uit dat de eitjes in de follikels het hormoon afscheiden waardoor de follikels groeien, alleen zou het kunnen zijn dat de eitjes niet allemaal even goed zijn.
En nog wat dingen die mij dwars zitten leg ik haar voor, op het ene heeft ze een duidelijker antwoord dan het andere.
Maar ze geeft me het gevoel dat ze me snapt, dat ik die onrust heb.
Voordat ze uiteindelijk weggaat, zegt ze blijf nog maar lekker even liggen, ik duim voor je dat het deze keer gewoon lukt.
Wat een heerlijk, geweldig mens!

Na nog ongeveer tien minuten sta ik op en kleed me aan, om vervolgens in de prullenbak te koekeloeren, haha.
Ze heeft de steriele plastic zak van de eendenbek behoorlijk hard erin geduwd, maar nadat ik die er voorzichtig weer heb uitgevist, prijkt daar, op mijn uitgevouwen handdoekje, het buisje.
Het buisje waar deze keer hopelijk mijn grootste wens uit gaat komen.

mc Dreamy of mc Steamy??

Mijn follikels hebben niet zoveel haast deze keer.
Was het de laatste drie pogingen zo dat, op dag 9, daar een follikel van 18/19mm preikte, daar was deze keer geen sprake van.
Afgelopen donderdag was het dag 9, maar er zat een follikel van 12 en een van 13mm.
Nog niet groot genoeg, ondanks dat ik deze ronde meer Puregon heb gespoten.
Vandaar dat ik vandaag terug moest voor een nieuwe follikelmeting.
Op zondagochtend is het meestal erg rustig, er is minder personeel en er zijn minder patienten.
De follikelmetingen worden dan ook door de dienstdoende gyn gedaan en niet door de fertiliteitsassitente.
In een van mijn vorige blogs heb ik al een keer verteld dat ik graag naar Grey's Anatomy kijk, een heerlijke amerikaanse ziekenhuisserie met mc Dreamy(de knappe goedzak) en mc Steamy (de onweerstaanbare vrouwenverslinder).
Vandaag was 'hij' er weer, de mengelmoes van mc Dreamy en mc Steamy, knap, aardig en betrokken, één keer eerder heb ik hem gehad en hij heeft een 'goede' indruk achtergelaten.
Het vervelende is eigenlijk dat ik me er ook een soort van ongemakkelijk bij voel, je zit namelijk samen met deze mc Dr/Steamy in een klein donker kamertje waar je met ontbloot onderlijf toch in een genante positie plaats moet nemen in de daarvoor bestemde stoel.
Maar mc Dr/Steamy is professioneel en hanteert 'barbapappa' met veel overtuiging.
Er zitten nog steeds twee follikels, waarvan 1 groot genoeg is en de ander helaas te klein.
Graag had ik deze laatste IUI-ronde twee mooie follikels gehad, want dat zijn dan ook twee kansen!
Dat zit er helaas niet in.
Vanavond moet ik weer pregnyl spuiten en dinsdag is dan de laatste IUI-inseminatie.
Het zou leuk zijn als het zo op de valreep nog zou lukken, maar dan is er wel een klein wondertje nodig.
Ach, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Eh, sorry!

Helaas!
Ook de 5e IUI poging is niet gelukt.
Vrijdag de 13e bracht voor mij dus geen geluk.
Ik had deze keer stiekem toch wel goede hoop, gewoon, omdat alles anders was!
Het leek een soort van afdwingen, zo van, "kom op, alles is anders, laat het nu eens een keer zo zijn!".
Maar na 23 pogingen heb ik wel geleerd dat afdwingen écht niet werkt en geen enkele zin heeft.
Toen ik afgelopen dinsdag wakker werd met een knallende hoofdpijn wist ik dat deze ronde ook over was. Ik heb altijd een dag of 2/3 van tevoren een hoofdpijn die met geen enkele pijnstiller is weg te krijgen. Voor mij is dat een teken dat een paar dagen later het rood weer zal doorbreken.
Zo ook deze keer!
Woensdagmiddag begon het al, bruine friebeltjes!
En donderdag brak de grote ellende lekker door.
Gisteren dus alweer voor de uitgangsecho geweest en dus het begin van de 6e en laatste IUI.
Ik heb weinig vertrouwen meer in de laatste poging, ik weet heus wel dat dat geen goed uitgangspunt is, maar zo voelt het nu eenmaal.

Ik vroeg daarom gisteren aan de arts of ik niet meteen een afspraak kon maken over de uitleg van IVF.
Maar nee, natuurlijk niet! Mevrouw wacht u eerst even af, als u deze keer niet zwanger bent dan roosteren wij u in voor een informatiebijeenkomst.
Daarna krijgt u ook nog een kort persoonlijk gesprek en een informatiepakket toegestuurd.
Op mijn vraag of ik dan IVF of ICSI zou krijgen werd nogal fel gereageerd, 'wij proberen ICSI zoveel te vermijden en de natuurlijke bevruchting met de wet van de sterkste zaadcel heeft ten allen tijden onze voorkeur'. Ik had bijna het gevoel dat ik sorry moest zeggen voor mijn impertinente vraag!

Even een korte uitleg voor wie niet het verschil tussen IVF en ICSI weet.
Bij IVF worden de eitjes samengebracht met zaadcellen en ontstaat er hopelijk een 'natuurlijke' bevruchting.
Bij ICSI wordt er een door het lab uitgezochte 'in hun ogen perfecte' zaadcel in het eitje geinjecteerd, maar dan weten ze niet of het genetisch een goede cel is.

Voor deze laatste IUI moet ik opeens wel meer Puregon gaan spuiten.
Ik heb namelijk elke keer maar 1 follikel, en wie weet door iets meer te spuiten dat het er 2 worden.
Komen ze lekker snel achter bij de laatste poging!

Boobie (.)(.) watch!

Wachten, veel meer dan dat kun je niet doen.
Zou vrijdag de 13e mij geluk brengen of blijft deze dag toch gewoon het stigma ongeluksdag met zich meedragen.

Ik heb vanaf de 5e dag na de inseminatie al zeer pijnlijke borsten.
Ik heb wel vaker pijnlijke borsten, dat is niet zo raar. De ene keer heb ik het helemaal niet, de andere keer vlak voordat ik ongesteld word, en soms al wat langer. Maar het is nu wel heel erg vroeg!
In mijn hoofd spelen zich conversaties af, "Wie weet?"," Zou het?","Maar dat kan eigenlijk niet, dat zou dan extreem vroeg zijn?","Ja maar het is wel anders dan de andere keren","Joh, je weet toch, er is geen touw aan vast te knopen aan die symptomen! Zwangerschap en menstruatiesymptomen lijken op elkaar, toch slecht bedacht van de natuur".
En zo gaat het maar door en door!

Wat zou het toch makkelijk zijn als je lichaam bij een zwangerschap gewoon een duidelijk teken zou geven. Zoiets als een rode stip op je linkerbil (het moet naar buiten toe natuurlijk niet zichtbaar zijn, anders weet iedereen het meteen), in ieder geval iets wat meteen, de dag na je eisprong, duidelijk is en waar geen discussie over mogelijk is.

Inmiddels staar ik ook al twee dagen intensief naar mijn borsten, in de hoop iets anders te zien dan normaal. Maar hoeveel pijn ze ook doen en hoe hard ik het ook probeer te zien, ik kan er niets anders aan ontdekken.
Rest mij niets anders dan verder wachten........ zucht!

Geluk bij een ongeluk??!!?

Vrijdag de 13e!
Het is vandaag IUI nummer 5 en het is vrijdag de 13e!
Ik heb besloten dat dit dan juist maar dé keer moet worden, een soort van geluk op een ongeluksdag.
Eigenlijk geloof ik er helemaal niet in, maar het grappige is dat deze keer wel écht alles anders is. Een follikel op rechts, 1 dag langer het follikel laten groeien, nieuwe donor en zoals vandaag bleek ook nog een andere verpleegkundige!
En al deze dingen op vrijdag de 13e.
Het was eigenlijk een prima dag vandaag.

IUI 5 verliep eigenlijk rustig en zoals gewoonlijk erg snel.
Óf ze hebben rond twaalf uur allemaal erge honger óf ze hebben gewoon altijd haast.
Echt klantvriendelijk (ik voel me eerder klant dan patient) is het niet.
Voordat de verpleegkundige de deur uit rent, kantelt ze altijd de stoel naar achter en dan mag ik nog een kwartier blijven liggen.
Deze verpleegkundige was erg van het kantelen want ik had het gevoel dat ik bijna met mijn hoofd naar beneden van de andere kant af zou glijden :-).
Toen ik na een kwartier bedacht dat ik nu toch wel weer eens aanstalten moest gaan maken, bleek dat ze wel uitermate driftig gekanteld had, maar was vergeten om de stoel weer naar beneden te zetten.
Het werd dus gewoon een sprongetje en dan moet je je dus even voorstellen dat je dat in je blootje doet. Charmant is het dus allemaal niet, het is maar goed dat niemand het ziet, haha.

Sinds drie IUI's heb ik bedacht dat ik het buisje, waarin de wereldzwemkampioenen worden geleverd, wil hebben.
Op het buisje staat een nummer wat voor de laboranten te herleiden is naar de donor, maar dat nummer is voor mij natuurlijk anoniem.
Mocht het dan lukken, dan heb ik toch iets tastbaars.
Natuurlijk vraag ik dat niet aan de verpleegkundige, ik kan me voorstellen dat ze het namelijk nogal een stom en raar verzoek vindt.
Dus na de inseminatie vis ik voorzichtig het buisje uit de vuilnisbak, tot nu toe lag het altijd nog bovenop maar vandaag was de zak pas net geleegd, grrrmmmppfff.
En het ging me toch echt te ver om met mijn hand diep in de vuilniszak te graaien, het voelt namelijk alsof ik iets doe wat niet mag.
Ik weet nog wel wat er op het buisje stond, namelijk dat mijn 'nieuwe' donor er een mooie hoeveelheid van 5,7 miljoen zwemkampioenen in heeft gestopt en de mooie bijnaam 'nummer ..022' draagt :-).

Goud bij de wereldkampioenschappen zwemmen!

Afgelopen dinsdag was het weer de 'dag 9' follikelmeting!
En ja hoor, daar prijkte weer een mooi follikel van al 18 mm.
Eigenlijk al prima om te springen.
Ik had dus verwacht ook dinsdag de Pregnyl 's avonds te moeten prikken, zodat ik vandaag de 5e IUI zou hebben.
Maar nee, ik moest nog een dag wachten, woensdag Pregnyl en vrijdag IUI.
Vond het best raar, dat is namelijk best een risico, hoe groter het follikel, hoe eerder het springt.
Opeens bedacht ik mij dat toen ik vorige week een afspraak moest maken voor de donderdag, dat alleen nog maar om 11.00 u. kon omdat ze een mindere bezetting hadden en 's middags niet beschikbaar waren.
Hmmm, de arts gooide het overigens er op dat het beter was om het follikel nog wat groter te laten worden, voor wat meer kans.
Dit had ik in de voorgaande vier keren nog niet eerder gehoord, maar goed.

Voor de verandering zit het follikel ook 'op rechts' dat gebeurt eigenlijk nooit en ik voel hem ook al dagen zijn best doen om een mooi eitje te leveren.
Nog even volhouden, fluister ik hem toe, dan word je beloond.
En niet zomaar, er komen morgen fijne nieuwe enthousiaste zwemmers!
Ik wissel namelijk van donor.
In principe zou er al na drie keer gewisseld worden, maar op de een of andere manier is dat niet gebeurt.
Soms kan het namelijk zomaar zijn, dat je geen goede match bent met de zaaddonor.
En soms kan het zo zijn dat je met 'nieuw' zaad zwanger raakt, puur vanwege het feit dat je lichaam denkt 'héééé, deze ken ik niet, NICE, komt u maaaaarrrrrrrrrrr!'.
Op dit moment liggen mijn wereldkampioen topzwemmers nog te wachten in de vriezer, nog geen idee hebbende wat voor prestatie ze moeten gaan leveren.
En dat is maar goed ook, ze zouden misschien maar zenuwachtig worden en dan morgen gaan onderpresteren. Dat kan natuurlijk niet, we gaan uiteraard wel voor goud!

In óf uitgang??

Ik had het natuurlijk al verwacht, en raar maar waar, deze ronde geen traan gelaten om wat er niet is.
Daarom vandaag, cyclusdag drie, weer op en neer geweest voor de uitgangsecho.
De eerste keer dat ik een uitgangsecho had, heb ik me serieus afgevraagd waarom dat toch een uitgangsecho heet.
Noem me wat naief, maar de plek waar ze de echo doen, leek mij toch eerder een ingang dan een uitgang :-).
Natuurlijk werd mij al snel (ahum) duidelijk, dat de term betrekking had op het moment waarop je weer opnieuw begint met het hele maandelijkse gebeuren.
De start, het begin, het uitgangspunt, hahaha.

Nou vandaag was het met recht 'in en uit'.
Ik weet niet hoe snel ze dat beeld kan beoordelen, maar het was een kwestie van seconden.

'Alles rustig hoor mevrouw, u kunt vandaag gewoon beginnen met Puregon prikken'

Bij elkaar stond ik binnen drie minuten weer buiten, en het grootste deel van die tijd ben ik nog bezig geweest om mijn kleren aan-en-uit te trekken.
Dat is 40 minuten heen rijden, 15 minuten wachten in de wachtruimte, drie minuten binnen, en weer 40 minuten terug.
En dat alles voor  die 10 seconden echo, waarin zij kan beoordelen dat het 'rustig' is.
Grrrroemppffffffffff.

Het illegale circuit!

Vandaag of morgen is het weer JA of NEE.
Of eigenlijk weet ik al dat het NEE is.
Afgelopen week een paar dagen lang vreselijke hoofdpijn gehad, en dat is voor mij het teken dat mijn ongesteldheid er aan komt.
Het is vandaag cyclusdag 25, en 13 dpo (days past ovulation).
Dag 25 is natuurlijk erg vroeg, maar mijn luteale fase (de tijd na de eisprong) was de laatste maanden elke keer 8 a 9 dagen.
Veel te kort voor een innesteling.
Er bestaan pilletjes voor 'Utrogestan', deze zorgen voor een goede doorbloeding van je baarmoederslijmvlies en stellen je menstruatie een beetje uit.
Maar in deze kliniek 'doen ze daar niet aan!!!'.

"Mevrouw, als uw lichaam zwanger is, dan weet uw lichaam ook op dag 8 wel dat dat zo is, en wordt u niet ongesteld".

Ja, ja, je zou ze bijna gaan geloven, zo stellig krijgen ze dat uit hun mond.
Misschien werkt dat bij goedgelovige 'in de dokter weet alles' vrouwen, maar ik ben eigenwijs.
Ik ben geinteresseerd in alles wat met het menselijk lichaam te maken heeft, vooral als het om mijn eigen lichaam gaat.
Durf wel te zeggen dat ik inmiddels 'veel' weet.
Ik heb veel gegoogled, heb stukken en onderzoeken gelezen.
Een lichaam weet pas wanneer het zwanger is als er een innesteling heeft plaatsgevonden, daarna gaat het namelijk pas zwangerschapshormonen aanmaken.
Dus een innesteling moet wel een kans krijgen, en met een menstruatie op dag 8 is dat zeker niet het geval.

Die pilletjes heb ik overigens eerder gebruikt (in het ziekenhuis waar ik eerst was), geen probleem, ze werden zomaar voorgeschreven, ik hoefde er niet eens om te vragen. Zij gaven dat gewoon, eigenlijk altijd ter ondersteuning.
En het werkte!
Maar ja, nu in deze kliniek doen ze er niet aan!

Vorige maand, heb ik de resterende 6 pillen gebruikt die ik nog over had.
En zoals verwacht werd ik later ongesteld.
Je had ze moeten horen.

"Ziet u nu wel, er is niets mis met uw luteale fase, uw lichaam heeft zich weer prima aangepast"

Oh oh oh, wat was ze in haar nopjes.
Natuurlijk stond ik op het punt om te vertellen dat dat niet mijn lichaam is, maar 'de pillen'.
Maar daarmee gooi ik natuurlijk mijn eigen glazen in.

Nu schrijf ik mee op een forum, en een andere schrijfster (die inmiddels zwanger is), had nog een voorraadje 'pillen' liggen!
Dus deze ronde heb ik 'illegale pillen' uit een 'illegaal circuit' gebruikt.
Gniffel, gniffel, klinkt spannend he?
Ik hoop dat mijn 'illegale pillen' hun werk doen, ook al is dat waarschijnlijk niet deze ronde.


p.s. Mijn speciale dank gaat uit naar M. voor de illegale levering van pillen :-)

Een kwartiertje blijven liggen!

Zo, IUI4 is achter de rug.
Ik kan nu weer niet veel meer als afwachten.

De IUI stelt zoals gewoonlijk niets voor, liggen, eendenbek erin, teleurstellende hoeveelheid vloeistof(lees donorsperma) erin, eendenbek eruit, klaar! U mag nog een kwartiertje blijven liggen he, mevrouw. En natuurlijk hopen we dat u het niet nodig heeft, maar hier liggen de nieuwe recepten voor de volgende ronde.
En weg is ze! Twee, hooguit drie minuten heeft alles bij elkaar geduurt.

En daar lig ik dan, in een redelijk genante houding, voor de 4e keer naar het plafond te staren.
Het plafond bestaat uit verschillende platen.
Vlak boven mijn hoofd zit de brandmelder, hij doet het, want telkens knippert het rode lichtje.
Als je ligt te wachten duurt een kwartier best lang, mobi doet het hier niet, dus daar heb ik ook niets aan. Dan gaat mijn fantasie op de loop.
Ik kijk graag Grey's Anatomy en daar gebeuren ook altijd spannende activiteiten in kamertjes zoals deze. Er lopen hier best een aantal knappe mannelijke gynaecologen rond, er moeten toch vrouwelijke gynaecologen, artsen, assistenten zijn die dat ook vinden.
Worden er op de afdeling en in de gangen dan van die heimenlijke blikken naar elkaar geworpen?
En zouden er in de kamer waar ik lig dan spannende 'snelle' acties tussen de witte jassen plaatsvinden?
Broehaaaa, en dan zeker op deze stoel waar ik nu lig!
Ho wacht, mijn fantasie wordt opeens minder leuk. Hé getver!
Nee, dat gebeurt vast niet. Waarschijnlijk zien ze op een dag zoveel vrouwelijke geslachtsorganen, dat ze daar dan geen zin meer in hebben. Net als een bakker die na verloop van tijd ook zijn eigen gebakjes niet meer eet.

Eigenlijk snap ik uberhaupt niet waarom mannen gynaecoloog zouden willen worden.
Het feit is dat ze in hun beroep veel verschillende vormen, kleuren en maten vagina's tegekomen.
Wil je dat als man? Ga je niet vergelijken?
Kun je daarna als vriend/echtgenoot nog genieten van die van je vriendin of vrouw?

Afijn, het kwartier is voorbij.

Heimwee

Ik moet opnieuw voor een echo, het is cyclusdag 9.Het loopt vreselijk uit, dat gebeurt hier niet vaak, het is altijd druk dus er is normaal gesproken een strak schema.
Er zijn nog twee dames voor mij, en telkens zie ik 'de arts', 'de arts-assistent', 'de assistent in opleiding' of weet ik wie, druk heen er weer lopen met een dossier in haar hand.
Ze komt in ieder geval uit het kamertje waar ik straks in moet.
Ik heb af en toe geen idee meer, wie mij helpt en welke functie ze hebben.
Telkens als ik denk, nu heb ik ze heus allemaal wel een keer gezien, staat er, net als vandaag, weer een nieuw iemand.
Sinds ik hier onder behandeling ben, heb ik al tenminste 12 verschillende gezichten gezien, en dan heb ik het alleen over de mensen die ik in 'mijn' echo-kamer tegenkom, en niet de verpleegkundigen en administratief personeel (want die zijn namelijk wel altijd hetzelfde).

Dat was in mijn 'eigen' ziekenhuis waar ik begonnen ben wel anders. Daar zag ik elke keer dezelfde gezichten, wisten ze wie je was, kenden ze je verhaal en deden ze hun best om je een beetje tegemoet te komen qua afspraken i.v.m. mijn werk.
Niet te vergelijken! Maar helaas moet ik het er mee doen, ik heb geen andere keus.
Hoe graag ze me daar ook hadden willen helpen, de regels verboden het om met mijn 'eigen' donor IUI te doen. Dát mag alleen als het je vriend/man is.
Mijn donor heeft nog aangeboden om te doen alsof hij mijn vriend was, maar  ik wilde wel open kaart spelen naar het ziekenhuis en zij vonden het risico te groot.
Als er dan iets mis zou gaan zijn zij in zo'n geval niet verzekerd, en komen ze in een kwaad daglicht.
Toen heb ik dus de beslissing genomen om met een onbekende donor verder te gaan en ben ik overgestapt. Maar ik denk nog wel eens met heimwee terug.

Eindelijk ben ik aan de beurt.
Terwijl ik inmiddels halfbloot ben, is zij nog druk bezig mijn dossier door te lezen/bladeren.
Als ze klaar is, gaat ze op zoek naar een ei/follikel.
Dit doet ze behoorlijk hardhandig, nu ben ik inmiddels wel wat gewend en zeker niet kleinzerig, maar de tranen schieten in mijn ogen.
Gevoelig? vraagt ze.
Ze kan mijn linkereierstok niet vinden. Dat is niet zo vreemd, die ligt altijd verstopt.
Om hem te vinden moeten ze daarom altijd flink op mijn buik drukken.
Nou dat kan ze goed.
Ondanks dat het maar een petieterig meisje is, doet ze me nu denken aan een duitse worstelkampioene. Met een enorme kracht duwt ze op mijn buik.
Gelukkig heeft ze iets gevonden, maar het lijkt alsof ze het niet gelooft.
Nogmaals dezelfde procedure, pfff.
En dan is ze klaar, en bladert vertwijfelt door mijn dossier.
Ik moet er zelf naar vragen, maar er blijkt al een follikel te zitten van 16 mm.
Het is cyclusdag 9, en voorgaande drie maanden had ik vaak pas op dag 15/16 een follikel van die afmeting. Ze twijfelt. Met mijn dossier onder haar arm zegt ze dat ze even gaat overleggen.
Nu snap ik ook waarom het zo uitloopt!
Ik mag morgenavond Pregnyl spuiten en dat betekent dat ik op dag 12 mijn eisprong/IUI heb.
Wauw, dit is een spoedei.

Helaas mag ik weer 38 euro neertellen voor Ovitrelle, aangezien de Pregnyl nog steeds niet beschikbaar is.
Ik neem me daarom nogmaals voor, dat als ik ooit zwanger ben, me een ongeluk te plassen voor 'Moeders voor Moeders'.

IUI 4

De teleurstelling is weer iets gezakt.
We sluiten deze ronde weer af en gaan vol goede moed verder.

Ik heb alweer een afspraak bij de kliniek, het is dag 3 van mijn cyclus.
Het 'rood' is nog flink aanwezig maar toch moet er dan middels een inwendige echo gekeken worden.
Het 'barbapappa-achtige' apparaat laat weer de bekende zwart/witte schaduwen op de kleine monitor zien.
Mijn inmiddels geoefende oog herkent er ook al van alles in, de dikte van het baarmoederslijmvlies, baarmoeder, linker/rechtereierstok, darmen, maar ook follikels!
Ik kan zelfs al een beetje inschatten hoe groot een follikel ongeveer is.
Maar dat is nu nog niet aan de orde.
Vandaag moet juist alles nog rustig zijn en mogen er nog geen follikels te zien zijn
Gelukkig is dat het geval en mag ik vandaag weer beginnen met de puregon-injecties!

Poging 22, de 4e IUI, is van start gegaan.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen!

Zou het..???

Het lijkt er zowaar even op.
Afgelopen maandag.., ik ben nog niet ongesteld en het is al dag 28!!!
Normaal verlies ik al wat bruin vanaf dag 26.
Eigenlijk schrok ik er een beetje van, want na 21 pogingen durf ik er bijna niet meer in te geloven.
De hele dag bij elk wc-bezoek verwacht ik 'rood' en onderzoek ik nauwkeurig het wc-papiertje!
Maar het blijft gewoon wit.
Terwijl ik op de fiets zit denk ik zelfs dat ik iets voel 'lopen' dus met kloppend hart thuis naar de wc, nee nog steeds niets!
Opeens bedenk ik me dat ik al een paar dagen een soort misselijk/ knagend/ hol gevoel in mijn maag heb. Tot nu toe heb ik dat gewoon toegewezen aan wat bacterien, maar wie weet heeft het toch echt wel een andere reden.

Als ik dinsdag wakker word, voel ik een soort kriebel.
Wat was er ook alweer? Oh ja, het is vandaag dag 29 en ik ben nog steeds niet ongesteld.
Met een beetje getreuzel, bang voor wat ik aantref, ga ik richting wc.
Ik staar nog steeds naar een wit papiertje.
Toch durf ik nog geen zwangerschapstest te doen, zul je zien dat het meteen daarna losbreekt.
Stiekem gloort er een ietsiepietsie klein beetje hoop.

Tegen de avond, buikpijn!
Shit! Mijn kleine beetje hoop zakt me in de schoenen.
En zoals verwacht tref ik daarna een gekleurd papiertje aan.
Ik kan het niet helpen maar ik voel tranen over mijn wangen lopen.
Snel veeg ik ze weg, het was ook erg onwaarschijnlijk.
Goed, het is zo, niets aan te doen, ik moet weg.
Snel haast ik me naar de vereniging.
Als ik binnenkom, loop ik bijna tegen E., met een in-folie-gepakte schaal, aan.
Ik ben laat en schuif snel bij de rest aan.
E. rukt met een blij gezicht de folie van de schaal, en ik staar.....
Muffins, de ene helft versierd met blauw/witte, de andere helft versierd met roze/witte muisjes.
'Jongens, ik kan het niet meer voor me houden, ik ben zwanger!'.

Bliksem in mijn hoofd! Auw!
Als een boer met kiespijn, feliciteer ik haar, ik probeer echt oprecht over te komen.
De rest van de avond gaat het alleen nog maar dáár over.
Er is nog een zwangere aanwezig, en ik vang een gesprek tussen hen op.
'Hoe lang heeft het bij jou geduurd? Bij mij duurde het gewoon nog 4 maanden!' de 'nieuwe' zwangere weet het eigenlijk niet. Ze is gewoon gestopt met de pil en werd al snel niet meer ongesteld.
Het galmt nog na in mijn hoofd 'bij mij duurde het gewoon nog 4 maanden!'!!!
Zo gauw het kan ga ik naar huis en jank mijn ogen uit mijn hoofd.
Wat is het leven toch oneerlijk!

Een blog!

Je bent single en je hebt een kinderwens! Dat is niet makkelijk.
Al een poosje lees ik verschillende blogs ( o.a. Femkegaatbammen) van andere vrouwen die dezelfde weg bewandelen.
Het is fijn om te lezen hoe anderen dit ondergaan, beleven en doen.
Ik weet daardoor, 'ik ben niet alleen!'.
Misschien zijn er andere vrouwen in dezelfde of een andere situatie die weer iets hebben aan mijn blog.
En voel je vooral vrij om te reageren.
X. Elisa