Onvoorstelbaar!

Zenuwachtig, ik was vreselijk zenuwachtig.
De eerste follikelmeting.
Al die dagen die enorme hoeveelheid hormonen, dat zal toch niet voor niets zijn geweest.
De laatste twee dagen voel ik af en toe wat gerommel bij mijn eierstokken.
Maar ja, wat zegt dat?

Het is vreselijk druk onderweg, gelukkig ben ik op tijd weggegaan.
En ondanks dat ik dat ik er dus twee keer zo lang over doe, ben ik alsnog op tijd om vooraf bloed te laten prikken.
De ader wil zich maar niet laten zien, dus er wordt flink wat gewiebeld om twee buisjes bloed vol te krijgen.
Vervolgens is het ook nog eens stervens druk op de fertiliteitsafdeling, pffff.
Op de een of andere manier komen de andere mensen blijkbaar voor iets anders want ik ben toch al snel aan de beurt.

Het is weer eens een man.
Die heb ik niet vaak, en de vorige keer was hij wat kortaf.
En ik had me graag wat op mijn gemak willen voelen.
Ik loop naar hem toe maar er staat een aardige open lach op zijn gezicht en hij geeft me een warme hand.
Misschien had hij de vorige keer zijn dag niet want hij is heel lief en begripvol en stelt voor maar snel te gaan kijken.

Zo gauw ik het bekende grijze beeld zie, verscherp ik mijn blik op zoek naar zwarte ronde bolletjes.
Ik volg ook het gezicht van de arts.
De paniek slaat toe, ik zie niets.
Ik zie ook dat hij zijn blik verscherpt.

Shit, shit, shit.

Uiteindelijk komt hij tot de conclusie dat links 1 (!) follikel zit van 13 mm en dat er rechts hoogstwaarschijnlijk 2(!) kleintjes zitten (10 mm).
Slik, tranen achter mijn ogen.
Al die dagen zoveel hormonen en dan dit resultaat!
Hij ziet het en zegt dat ik even rustig moet gaan zitten.
Het ziet er idd niet zo goed uit.
Drie is weinig, en dan moeten die twee kleine ook nog wel gaan groeien.
Ook dat is namelijk helemaal niet zeker.


Als ik de deur uitloop pakt de gyn mijn hand met twee handen vast en zegt dat ik toch moet proberen positief te blijven, hoe moeilijk dat ook is.
Alleen door zijn lieve gebaar moet ik bijna huilen.
Wat is 'menselijkheid' toch ontzettend belangrijk in een situatie als deze.

De rest van de dag ben ik vreselijk van slag.
Ik had niet veel verwacht en toch valt het opnieuw zo tegen.

Morgen opnieuw een meting.
Als blijkt dat de kleintjes toch zijn gegroeid dan wordt het misschien toch nog een punctie.
Als dit niet het geval is, dan was dit waarschijnlijk het IVF-traject en daarmee misschien wel echt het einde van mijn kinderwens.
Ik hoop het zó erg van niet!