Zou het..???

Het lijkt er zowaar even op.
Afgelopen maandag.., ik ben nog niet ongesteld en het is al dag 28!!!
Normaal verlies ik al wat bruin vanaf dag 26.
Eigenlijk schrok ik er een beetje van, want na 21 pogingen durf ik er bijna niet meer in te geloven.
De hele dag bij elk wc-bezoek verwacht ik 'rood' en onderzoek ik nauwkeurig het wc-papiertje!
Maar het blijft gewoon wit.
Terwijl ik op de fiets zit denk ik zelfs dat ik iets voel 'lopen' dus met kloppend hart thuis naar de wc, nee nog steeds niets!
Opeens bedenk ik me dat ik al een paar dagen een soort misselijk/ knagend/ hol gevoel in mijn maag heb. Tot nu toe heb ik dat gewoon toegewezen aan wat bacterien, maar wie weet heeft het toch echt wel een andere reden.

Als ik dinsdag wakker word, voel ik een soort kriebel.
Wat was er ook alweer? Oh ja, het is vandaag dag 29 en ik ben nog steeds niet ongesteld.
Met een beetje getreuzel, bang voor wat ik aantref, ga ik richting wc.
Ik staar nog steeds naar een wit papiertje.
Toch durf ik nog geen zwangerschapstest te doen, zul je zien dat het meteen daarna losbreekt.
Stiekem gloort er een ietsiepietsie klein beetje hoop.

Tegen de avond, buikpijn!
Shit! Mijn kleine beetje hoop zakt me in de schoenen.
En zoals verwacht tref ik daarna een gekleurd papiertje aan.
Ik kan het niet helpen maar ik voel tranen over mijn wangen lopen.
Snel veeg ik ze weg, het was ook erg onwaarschijnlijk.
Goed, het is zo, niets aan te doen, ik moet weg.
Snel haast ik me naar de vereniging.
Als ik binnenkom, loop ik bijna tegen E., met een in-folie-gepakte schaal, aan.
Ik ben laat en schuif snel bij de rest aan.
E. rukt met een blij gezicht de folie van de schaal, en ik staar.....
Muffins, de ene helft versierd met blauw/witte, de andere helft versierd met roze/witte muisjes.
'Jongens, ik kan het niet meer voor me houden, ik ben zwanger!'.

Bliksem in mijn hoofd! Auw!
Als een boer met kiespijn, feliciteer ik haar, ik probeer echt oprecht over te komen.
De rest van de avond gaat het alleen nog maar dáár over.
Er is nog een zwangere aanwezig, en ik vang een gesprek tussen hen op.
'Hoe lang heeft het bij jou geduurd? Bij mij duurde het gewoon nog 4 maanden!' de 'nieuwe' zwangere weet het eigenlijk niet. Ze is gewoon gestopt met de pil en werd al snel niet meer ongesteld.
Het galmt nog na in mijn hoofd 'bij mij duurde het gewoon nog 4 maanden!'!!!
Zo gauw het kan ga ik naar huis en jank mijn ogen uit mijn hoofd.
Wat is het leven toch oneerlijk!