Ik mag door!!!

Het houdt me al minstens twee dagen erg bezig, het beslissende telefoontje of ik nog een IVF-poging mag doen of niet.
Al twee nachten slaap ik onrustig.
De teleurstelling van het niet zwanger zijn heeft min of meer plaats gemaakt voor de angst niet door te mogen gaan, met als gevolg dat dit het dan was.

Tussen 11.00 u. en 13.00 u. zou ik gebeld worden.
Ik sliep laat (half drie) en was weer vroeg wakker (06.30 u.).
En dan duurt het wachten lang.
Het duurt eeuwen voordat het 11.00 u. is, ik heb van alles en niks gedaan.

En dan eindelijk om tien over twaalf gaat mijn telefoon.
De bibbers gieren door mijn lijf maar ik probeer mijn stem zo rustig mogelijk te laten klinken.
De IVF-arts vraagt hoe het met mij gaat, ik zeg dat ik erg teleurgesteld ben dat ook deze poging niet is gelukt. Ze snapt het.
Ik zeg voorzichtig dat ik hoop dat ze het nog een keer willen proberen.
Ja hoor, natuurlijk zegt ze. Pffffffff, daar is het verlossende antwoord.
Aan haar verdere verhaal te horen was het niet echt aan de orde dat ze er mee zouden stoppen.
Ze zouden dit soort dingen toch eens met elkaar moeten overleggen.
Die vorige arts heeft mij toch twee erg onaangename weken bezorgt door te zeggen dat er ook een grote mogelijkheid was dat ze niet door zouden gaan.

Ik moet met de pil beginnen.
En ook de datum van de start van de decapeptyl spreken we af.
Deze keer ga ik niet Puregon maar Menopur gebruiken.
En dan meteen vanaf de start 450 eenheden per dag.
Ze vertelt wel dat als met deze hoge dosering er ook niet genoeg follikels rijpen ze het waarschijnlijk niet nog eens gaan proberen.

Na het telefoontje komen dan de tranen.
Tranen van opluchting, ze zaten er nog van de teleurstelling dat ik niet zwanger was, maar toen kwamen ze niet.
Ik ben blij dat ik door mag, ik was nog niet klaar om me er bij neer te leggen.
Gek toch dat je blij kunt zijn dat je je lichaam weer vol hormonen mag spuiten.