Heimwee

Ik moet opnieuw voor een echo, het is cyclusdag 9.Het loopt vreselijk uit, dat gebeurt hier niet vaak, het is altijd druk dus er is normaal gesproken een strak schema.
Er zijn nog twee dames voor mij, en telkens zie ik 'de arts', 'de arts-assistent', 'de assistent in opleiding' of weet ik wie, druk heen er weer lopen met een dossier in haar hand.
Ze komt in ieder geval uit het kamertje waar ik straks in moet.
Ik heb af en toe geen idee meer, wie mij helpt en welke functie ze hebben.
Telkens als ik denk, nu heb ik ze heus allemaal wel een keer gezien, staat er, net als vandaag, weer een nieuw iemand.
Sinds ik hier onder behandeling ben, heb ik al tenminste 12 verschillende gezichten gezien, en dan heb ik het alleen over de mensen die ik in 'mijn' echo-kamer tegenkom, en niet de verpleegkundigen en administratief personeel (want die zijn namelijk wel altijd hetzelfde).

Dat was in mijn 'eigen' ziekenhuis waar ik begonnen ben wel anders. Daar zag ik elke keer dezelfde gezichten, wisten ze wie je was, kenden ze je verhaal en deden ze hun best om je een beetje tegemoet te komen qua afspraken i.v.m. mijn werk.
Niet te vergelijken! Maar helaas moet ik het er mee doen, ik heb geen andere keus.
Hoe graag ze me daar ook hadden willen helpen, de regels verboden het om met mijn 'eigen' donor IUI te doen. Dát mag alleen als het je vriend/man is.
Mijn donor heeft nog aangeboden om te doen alsof hij mijn vriend was, maar  ik wilde wel open kaart spelen naar het ziekenhuis en zij vonden het risico te groot.
Als er dan iets mis zou gaan zijn zij in zo'n geval niet verzekerd, en komen ze in een kwaad daglicht.
Toen heb ik dus de beslissing genomen om met een onbekende donor verder te gaan en ben ik overgestapt. Maar ik denk nog wel eens met heimwee terug.

Eindelijk ben ik aan de beurt.
Terwijl ik inmiddels halfbloot ben, is zij nog druk bezig mijn dossier door te lezen/bladeren.
Als ze klaar is, gaat ze op zoek naar een ei/follikel.
Dit doet ze behoorlijk hardhandig, nu ben ik inmiddels wel wat gewend en zeker niet kleinzerig, maar de tranen schieten in mijn ogen.
Gevoelig? vraagt ze.
Ze kan mijn linkereierstok niet vinden. Dat is niet zo vreemd, die ligt altijd verstopt.
Om hem te vinden moeten ze daarom altijd flink op mijn buik drukken.
Nou dat kan ze goed.
Ondanks dat het maar een petieterig meisje is, doet ze me nu denken aan een duitse worstelkampioene. Met een enorme kracht duwt ze op mijn buik.
Gelukkig heeft ze iets gevonden, maar het lijkt alsof ze het niet gelooft.
Nogmaals dezelfde procedure, pfff.
En dan is ze klaar, en bladert vertwijfelt door mijn dossier.
Ik moet er zelf naar vragen, maar er blijkt al een follikel te zitten van 16 mm.
Het is cyclusdag 9, en voorgaande drie maanden had ik vaak pas op dag 15/16 een follikel van die afmeting. Ze twijfelt. Met mijn dossier onder haar arm zegt ze dat ze even gaat overleggen.
Nu snap ik ook waarom het zo uitloopt!
Ik mag morgenavond Pregnyl spuiten en dat betekent dat ik op dag 12 mijn eisprong/IUI heb.
Wauw, dit is een spoedei.

Helaas mag ik weer 38 euro neertellen voor Ovitrelle, aangezien de Pregnyl nog steeds niet beschikbaar is.
Ik neem me daarom nogmaals voor, dat als ik ooit zwanger ben, me een ongeluk te plassen voor 'Moeders voor Moeders'.