Moment van de waarheid!

Er is een hoop gebeurt.
Afgelopen zondag moest ik voor de derde follikelmeting.
Ik voelde al twee dagen niets meer, dus ik zag het somber in.
Zaterdagavond mij daarom niet laten weerhouden om een gezellige avond met vrienden te hebben.
Lekker gek gedaan, pictionary gespeeld en 1 wijntje gedronken (daar zal het ook niet aan liggen).
Ik dacht als het nieuws dan morgen negatief is heb ik in ieder geval een leuke avond gehad, die nemen ze me niet meer af.
Ik lag dus om 3 uur in mijn bed en om 8 uur ging de wekker weer aangezien ik er nogal vroeg moest zijn.
Met een moe maar berustend gevoel reed ik naar het ziekenhuis, het was voor de verandering heerlijk rustig in de wachtruimte.
Je hebt daar geen internetbereik maar opeens hoor ik toch een app-bliepje uit mijn telefoon komen, en ik lees dat mijn vriendin anderhalf uur geleden bevallen is van een prachtige dochter.
Het rare is dat ik wel even een traan moest wegpinken, maar wel van oprechte blijdschap.
Wat een bizarre plek om dit nieuws te lezen.
Ik heb niet lang de tijd om na te denken want ik mag naar binnen, de lieve gyn is er vandaag weer en schud mij de hand.
Hij zegt laten we snel gaan kijken.
En tot mijn grote verbazing prijken daar drie mooie follikels van rond de 20 mm.
'Nou dat betekent dat we de punctie gaan afspreken'.
Ik geloof dat ik hem nogal raar aan heb staan kijken want hij moest er erg om lachen.
Dinsdag doen we de punctie, de verpleegkundige bespreekt alles met je.
Ik kan het nog steeds niet geloven.

Het rare is, dat ik de rest van de dag niet echt blij ben.
Ik voel geen blij gevoel, hoe kan dat nou??
Misschien omdat ik het nog steeds niet geloof en zo vreselijk uit was gegaan dat het ander nieuws zou zijn?
Maar hoe meer ik het tegen andere mensen vertel hoe meer het besef komt.
Ik heb dinsdag een punctie, ja het gaat eindelijk gebeuren ik heb dinsdag écht een punctie.


Dan is het dinsdag, ik verbaas me er over dat ik helemaal niet zenuwachtig ben.
Ik ben eigenlijk zeer ontspannen, ik vind het niet eng en ik zie er totaal niet tegenop.
Ik heb al zoveel vervelende onderzoeken/operatie gehad, dit zal niet erger zijn.
Snel vraag ik een langslopende arts of ik wel die 2 pillen diazepam moet innemen, wat mij betreft is dat nergens voor nodig.
Maar ze zegt dat ik dat toch maar moet doen.
En dan word ik, een uur van tevoren opgehaald.
Ik stuur mijn moeder weg en zeg dat ze hoe moeilijk het ook is, toch even koffie moet gaan drinken en dat het allemaal goed komt.
In principe mocht ze nog mee naar de volgende ruimte, maar ik vind het eigenlijk wel prima, zo kan ik mezelf even rustig voorbereiden.
Ik hijs me in zo een leuk wit ziekenhuis hemd, haarnetje op en stoffen slofjes aan, eigen spullen in een kluisje om vervolgens in de andere ruimte op een bed te gaan zitten.
Langzamerhand merk ik dat de diazepam zijn werk begint te doen, ik word nog rustiger dan ik al ben, ik ga dus maar liggen.
De verpleegkundige komt vragen hoe het gaat en geeft me een spuit morfine in mijn bil en ik mag ook nog twee paracetamol innemen.
Die morfine is best leuk :-), ik heb het prima naar mijn zin in mijn eentje.
Na drie kwartier word ik naar een soort operatiekamertje gereden, ik zie twee bekende gezichten, dat is natuurlijk altijd fijn.
Ze leggen goed uit wat er gaat gebeuren.
Ik krijg twee verdovingsprikken aan de binnenkant van mijn baarmoederwand en vervolgens prikken ze de follikels aan.
Het valt reuze mee, pijn doet het niet.
Ik kan volgen wat ze aan het doen zijn op het echo-apparaat en ik zie dat een voor een mijn follikels worden leeggezogen.
Nu maar hopen dat er ook daadwerkelijk een eitje in zit.

Na een half uur even te zijn bijgekomen hoor ik dat er inderdaad 3 eitjes zijn gevonden.
Ik ben blij, superblij, die heb ik alvast binnen.
Ik kleed me nog half stoned van alle medicijnen aan en loop naar buiten en word naar huis gebracht.
Mijn ogen vallen de hele tijd dicht en ik ben te moe om te praten en wat er uit komt zijn rare halve zinnen. Ik duik mijn bed in en slaap lekker de medicijnen uit mijn lijf.

En nu is het donderdag, naast een beetje buikpijn heb ik eigenlijk nergens last van gehad.
Morgenochtend mag ik tussen 9.00 en 09.30 bellen of er een terugplaatsing kan plaatsvinden.
Eigenlijk vind ik dat nog het allerspannendste, want zou er uberhaupt iets terug te plaatsen zijn.
Gemiddeld wordt iets minder dan de helft bevrucht, dat zou bij mij 1 betekenen, maar het kan  natuurlijk ook zo zijn dat er niets bevrucht is.
Wat zou dat tegenvallen, maar ik hou er toch ook maar rekening mee.
Al mijn vrienden leven enorm mee en verzinnen spreuken als "go eggies go, we don't accept a no!'.
Aan het duimen en meeleven zal het in ieder geval niet liggen.
Ik hoop maar dat mijn eitjes geen vrije uitloopeieren zijn maar gewoon legbatterijeitjes die knus bij elkaar blijven en niets anders doen als delen.
Als er 1 of meer goed gedeeld zijn worden ze morgenmiddag teruggeplaatst.
Morgen dus het moment van de waarheid.