Wat nu?

Als er een keer was geweest dat ik het gevoel had mogelijk zwanger te zijn, dan was het wel deze keer! Nog niet eerder voelde ik me anders dan anders!
Steekjes in mijn buik, géén hoofdpijn vooraf , géén slecht humeur en geen enorm pijnlijke borsten!
Eigenlijk was alles deze keer anders.
Ik ging zowaar bijna geloven dat nummer/meneer 59 misschien toch zomaar eens geluk zou gaan brengen.
Normaal is mijn lf 10/11 dagen, maar de mutsebollen (lees utrogestan) zorgen ervoor dat ik niet ongesteld word, dat werkt bij mij dan weer eens wél prima!
Als ik op dag 15 na de IUI nog niet ongesteld was moest ik op die dag een zwangerschapstest doen.
Gisteren was het dag 14, en gezien mijn normale lengte van lf 10/11, had ik bedacht dat op dag 14 er wel iets op de zwangerschapstest te zien zou moeten zijn als ik zwanger was.

In de nacht vooraf aan het testen kon ik de slaap maar niet te pakken krijgen.
Draai, draai, linksom, rechtsom, rug.
Stel je voor dat het nu toch eindelijk eens zo was, dat er voor het allereerst eens twee streepjes op de test zouden verschijnen!
Hoe fantastisch, spannend en eng zou dat zijn!
Nadat ik een paar keer in slaap was gesukkeld hield ik het om 06.00 u. niet meer uit.
Nog nooit heb ik het zo ontzettend spannend gevonden om te testen en wat duren 5 minuten dan lang!

Nadat ik de kat uitgebreid had geaaid, drie keer een rondje in mijn huis had gelopen was het dan zover. Het zweet brak me uit, zou het, zou het?

Spierwit!

Wat een desillusie!
Ik ben zó teleurgesteld dat er niet eens tranen komen, ze zitten geblokkeerd.
Hoe kun je jezelf zo voor de gek houden??
Hoe kan je eigen lijf je zo voor de gek houden???
Na de eerste shock, schiet er meteen in mijn hoofd 'WAT NU?'

Stel je voor dat ze hebben besloten mij niet nog een IVF poging te gunnen, was dit het dan?
Is dit dan echt einde verhaal?
Ondanks dat ik weet dat ik via de telefoon niets te horen krijg bel ik met de bibbers in mijn lijf naar het ziekenhuis en vertel dat ik niet zwanger ben.
Ze pakt mijn dossier erbij en zegt:
'Bent u gebeld afgelopen vrijdag?', 'Nee'.
'Is met u al wel de voortgang besproken?' 'Nee'.
Ik plan voor u een telefonisch consult met de IVF-arts in aanstaande woensdag, is dat goed?

In mijn hoofd galmen de woorden 'voortgang en telefonisch consult'.
Hoe bot ze daar ook zijn, ze zullen toch niet per telefoon vertellen dat ze willen stoppen?
En het woord 'voortgang' klinkt ook best positief.
Ik weet dat ik op dat moment van haar verder niets te horen krijg, maar ik push het nog een klein beetje door te vragen of ik op mijn eerste menstruatiedag weer moet beginnen met de pil, zoals de arts in het laatste gesprek had aangegeven.
Ja mevrouw, gewoon op de eerste echte menstruatiedag starten met de pil.

Natuurlijk weet ik nog steeds niet helemaal zeker of ze door willen, dat hoor ik morgen definitief aan de telefoon.
Wat zal ik blij zijn als ze mij in ieder geval nog 1 IVF- ronde laten doen.
Ik hoop het vanuit de grond van mijn hart.