Laatse blog :-(

Het boek is dicht.
Nadat ik drie weken geleden toch weer ongesteld was geworden en dus niet zwanger bleek te zijn, wist ik dat het er om zou hangen of me nog een volgende poging gegund zou worden.

En ondanks dat ik gevochten heb als een leeuw, is er deze week besloten dat er geen nieuwe IVFpoging gestart wordt.

Bijna drie jaar!
Drie jaar met tientallen pogingen met een bekende donor.
Acht IUI-pogingen met onbekende donor.
Twee  IVF-pogingen.
Het leidde allemaal helaas tot niets.

De kans om zwanger te worden is zo goed als 0.
Ik moet het onder ogen zien.
Mijn lichaam laat mij in de steek en is niet in staat om tot een zwangerschap te komen.
Helaas zal ik nooit moeder worden.
Het is een kaal en leeg gevoel, een intens verdriet wat toch ook nog niet eens helemaal is doorgedrongen.

Komende dagen, weken, maanden, jaren, moet ik het proberen los te gaan laten, en mijn leven op een andere manier in te richten.
Het geregel en de afspraken met mijn donor, al de ritjes naar het ziekenhuis, alle afspraken, de echo's, het bloedprikken en zelfs de regelmatige bezoeken aan de apotheek voor de bulk hormonen elke keer weer.
Al de tijd en energie die ik er afgelopen jaren in heb gestoken, het zal raar zijn dat dat allemaal niet meer hoeft.
Het zal vreemd voelen om nu elke maand te weten dat ik een eisprong heb maar er niets mee te doen.

De tijd is dus nu gekomen om ook deze blog te sluiten, want ook dat is weer een stap.
Ik wens iedereen die nog bezig is met zwanger worden heel veel succes en ik hoop dat het jullie beter vergaat dan bij mij.

Zucht.......

Na een lang en intensief gesprek met die fijne arts ( het duurde meer dan een uur), kreeg ik nog een 2e IVF kans.
Er werd mij wel op het hart gedrukt dat de kans klein is, zéér klein.
Hoe klein? Ongeveer 5 a 10%.
Dat is natuurlijk bijzonder weinig.
In mijn hoofd zie ik dan 20 vrouwen op een rijtje staan en met mijn kansen raken er dan ongeveer 1 a 2 (eigenlijk anderhalf) zwanger.
Een superkleine kans maar toch is die kans er.
En de kans is in ieder geval nog steeds duizenden malen groter dan het winnen van de staatsloterij!

Ik sla mij dus weer door 'de pil', 'Decapeptyl' en '450 IE Menopur per dag' heen.
Een wandelende hormoonbom ben ik.
Gelukkig heb ik niet al te veel last van de bijwerkingen.
Ik zie dat mijn wangen weer wat boller worden en mijn broek een tikje strakker zit, af en toe een lekker huilbuitje over iets stoms, maar alles voor het goede doel.
De uitgangsecho is goed en een paar dagen na kerst heb ik de eerste follikelmeting.
De dagen ervoor voel ik van alles in het gebied rond mijn eierstokken en ik hoop dat er deze keer misschien wel 1 of 2 follikels meer zitten dan de minimale 3 van de vorige keer.
Maar het tegenovergestelde blijkt waar, hoe ze ook poert, duwt en drukt met barbapappa ze vindt alleen aan de rechterkant een follikel.
De linkereierstok kan ze niet goed zien of vinden, wat zoveel betekent als dat er niets bijzonders in zit anders zou dat wel zichtbaar zijn.
Ze vindt het heel vervelend en leeft erg met mij mee.
Ik moet wel doorgaan met de hormonen en drie dagen later terugkomen, het wordt dan waarschijnlijk later in de week een IUI.
Aangezien ik er daar al 7 van heb gehad is het vertrouwen daar in ongeveer nul.
Dit was het dan, met zo een slechte opbrengst gaan ze vast en zeker niet nog een 3e poging IVF poging doen.

Met tranen prikkend achter mijn ogen loop ik snel de deur uit en snel de afdeling af.
Ik wil er weg, zo snel mogelijk.
Naar buiten, naar de frisse lucht.
Ik zoek een rustig plekje en bel mijn moeder en dan komen pas echt de tranen.
Wat fijn toch dat er moeders zijn.
Nadat ik mezelf weer bij elkaar heb geraapt, rijd ik naar mijn ouders.
Ik voel me weer even heel klein als mijn ouders me op staan te wachten en me troosten en laten huilen en vertellen.

De dagen erna zijn moeilijk.
Ik besef me nu pas dat dit misschien echt wel eens het eindpunt zou kunnen zijn.
Ik stort me op adoptie voor alleenstaanden, vraag papieren aan, kijk naar mogelijkheden als pleegmoeder, eiceldonatie, embryodonatie.
Maar adoptie zo goed als onmogelijk.
Voor een pleegkind mag je maximaal drie dagen werken,en dat is financieel niet haalbaar en heeft ook niet echt mijn voorkeur aangezien het kindje altijd weer naar zijn of haar eigen ouders terug kan.
Eiceldonatie dat zou betekenen 'dubbele donatie' (zowel ei als zaadcel) dat doen ze in mijn ziekenhuis niet ( maar mogelijk wel ergens anders).
En embryodonatie (ingevroren embryootjes die over zijn gebleven na IVF) daar heb ik nog niet heel veel over kunnen vinden.

Leuk zo een kerstvakantie, stress, huilen en je verschrikkelijk beroerd voelen.
Maar ik besef me wel dat ik mezelf toch weer bij elkaar moet rapen en dat een leven zonder kindje ook mogelijk moet zijn. Alleen anders en niet zoals ik me het al bijna 40 jaar voorstel.
Een fijne leuke relatie en trouwen is daar in de loop van de tijd al uit verdwenen ( misschien niet voorgoed, maar wel op dit moment) en ook een kindje krijgen verdwijnt langzaam uit het plaatje.

Drie dagen later ga ik voor de 2e follikelmeting.
Inmiddels uitgehuild, mezelf weer een beetje bij elkaar geraapt en voorbereid op nog een laatste IUI poging.
In mijn rechtereierstok prijkt opnieuw één follikel, klaar om te springen.
En op links opnieuw niets te zien, ze doet echt haar best.
Ze vraagt of ik zelf op mijn eigen buik wil drukken, ik druk hard, zacht, onder en boven.
Niets!
Sorry meid, ik zie echt niets, laat je buik maar los.
En op het moment dat ik langzaam mijn buik los laat, roept ze 'HO, STOP, NIET BEWEGEN'.
Twee donkere ronde vormen zijn zichtbaar op de echo, ik durf nauwelijks adem te halen.
Ja het is echt waar!
Degene die de echo doet voelt met me mee en is net zo blij.
We spreken een punctie af voor over twee dagen.
Op oudjaarsavond spuit ik bijna rond middernacht de pregnyl in mijn buik.
Een mooie afsluiting met hopelijk letterlijk een nieuw begin in een nieuw jaar.

Twee dagen later de punctie.
Pijnlijker dan de vorige keer (vanwege de moeilijke ligging van de follikels) maar toch nog steeds goed te doen. In drie follikels vinden ze ook drie eicellen, dat is mooi.
Wel nog twee dagen bloedverlies gehad.
En dan weer de volgende stress, zou er een terugplaatsing zijn?
Ik mag om 16.00 u. bellen, ik hik er de hele dag tegenaan.
Mijn hartslag is ongeveer verdubbeld als ik met de hoorn in mijn hand het ziekenhuis bel.
En ja hoor, ik word morgen om 12.00 u. verwacht.
Het aantal en de kwaliteit hoor ik pas in de ruimte waar de terugplaatsing plaats vindt.
Er zijn twee mooie embryootjes ontstaan een 5 en een 7 cellig.

De eerste dagen erna doe ik niets wat een eventuele innesteling kan tegenwerken.
Zelfs bij het fietsen over hobbels en bobbels in de weg, richt ik mij even op van het zadel.
Ik moet er gelukkig ook zelf om lachen, maar beter overdreven voorzichtig dan spijt dat ik het niet heb gedaan.

En nu 11 dagen na de punctie en 8 dagen na de terugplaatsing heb ik de welbekende hoofdpijn.
De hoofdpijn die altijd garant staat voor mijn menstruatie.
Ik weet dat het dan over een aantal dagen ( 2/3) komt.
Misschien duurt het nu iets langer door de utrogestanpillen die ik meerdere keren per dag naar binnen prop, maar dat het er aan komt is voor mij duidelijk.
Natuurlijk hoop ik dat ik het vreselijk mis heb.
Ik hoop het, ik hoop het, ik hoop het.....................................................

HUH???

Geen idee wat er zojuist gebeurt is, maar doordat ik mijn oude bericht heb bewerkt kan ik opeens weer nieuwe berichten plaatsen.

Dit is wat ik net in mijn oude bericht erbij heb geplaatst.
Nu ik weer berichten kan plaatsen komt er snel weer een blog.
Hoop dat jullie er nog zijn :-)

Hallo allemaal,
Ik kan helaas geen nieuwe blogs meer schrijven.
Ik heb geen idee waarom, maar zo gauw ik 'nieuw bericht' aanklik verandert het scherm in wit en kan ik helemaal niets.
Op de een of andere vage manier kan ik nog wel een oud bericht veranderen en daar iets in schrijven.
In een notendop is het volgende gebeurt, ik heb een goed gesprek gehad met de fijne arts, ik mocht nog een ronde door.
Na een hele hoop tijd en hormonen had ik afgelopen maandag dan weer drie follikels, het minimale voor een punctie. Had heel erg op 1 of 2 meer gehoopt dan de vorige keer maar dat mocht helaas niet zo zijn.
Op 2 januari heb ik de punctie gehad uit elk follikel kwam een eicel en gisteren zijn er twee mooie embryo's teruggeplaatst (helaas maar twee bevrucht anders waren er drie teruggeplaatst en had ik nog iets meer kans gehad).
En nu is het weer een kwestie van wachten.
Ik zou willen dat ik weer een berichtje kon schrijven maar die stomme blogsite ligt gewoon dwars.
Als iemand een idee heeft hoe ik het weer normaal krijg dan hoor ik dat graag.
Veel liefs,
Elisa

Doorvechten!

Het duurde even voordat ik hier kon reageren.
Het mocht helaas niet zo zijn.

Ik had zo gehoopt dat ik twee weken lang kon genieten van het fijne idee van de twee mooie emmies in mijn buik.
Vrijdags moest ik terug voor een bloedtest, en op maandag had ik opeens hoofdpijn!
Hoofdpijn betekent voor mij dat mijn ongesteldheid in aantocht is.
En op dinsdag begon mijn dag inderdaad met wat bloedverlies.
Zoals wij dat waarschijnlijk allemaal herkennen, blijf je toch hoop houden ondanks dat zeurende stemmetje in je hoofd die het antwoord allang weet.
Bloedverlies ging weer weg, kwam weer terug, hoop... geen hoop...hoop...geen hoop!
Om gek van te worden!
Donderdagochtend heb ik met zweethandjes een test gedaan.
En die was helaas negatief.
Hoe ik mijn werkdag ben doorgekomen is mij een raadsel, want wat was ik verdrietig!
Mijn twee mooie emmies weg!

Naast het verdriet van het niet zwanger zijn kwam meteen een andere gedachte in mijn hoofd.
De arts die tegen mij had gezegd dat dit de poging moest zijn omdat ze hierna waarschijnlijk niet met mij verder wilden gaan.
Wat een verdriet en stress bij elkaar.
Soms vraag ik me wel eens af hoe ik het vol hou.
Waarschijnlijk is de wens zó groot dat dat er eigenlijk niet toe doet en je het daardoor blijkbaar vol kunt houden.

Op die donderdag bel ik naar het ziekenhuis en ik krijg een heel lief en betrokken iemand aan de telefoon.
Ik vraag of het uberhaupt nog nodig is om bloed te laten prikken gezien al deze aanwijzingen dat ik niet zwanger ben.
Maar ze willen ook weten of ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb, en dat halen ze ook uit het bloed, dus ja.
Maar het mag nu ook maandag en dat komt beter uit omdat het dan herfstvakantie is en ik dan niet weer opnieuw van mijn werk weg moet.
Ik vraag aan de lieverd aan de telefoon hoe het nu allemaal verder in zijn werk gaat.
Mijn bloed wordt gecontroleerd, ik word teruggebeld met de uitslag en er wordt een afspraak met mij gemaakt, de artsen komen bij elkaar evalueren mijn IVF-poging en nemen een besluit over de voortgang en dit wordt met mij besproken tijdens de afspraak.
Ik bedank haar voor het fijne gesprek en leg neer.

Als ik 's avonds thuis zit, bedenk ik mij dat het eigenlijk zo oneerlijk is dat ze zoiets belangrijks beslissen zonder dat ik daar iets over te zeggen heb.
En ik voel me ook niet terecht behandeld door de arts tijdens de terugplaatsing.
Maar wat kan ik ermee?
Ik slaap 's nachts slecht, er maalt van alles door mijn hoofd, dingen die ik graag zou willen zeggen waarvan ik vind dat ze die mee zouden moeten nemen in hun gesprek.
Ik moet hier iets mee.

De volgende dag ga ik op zoek naar het emailadres van de 'fijne' arts.
Als ik iets wil, wil ik het doen via hem.
Het is iemand die je het gevoel geeft dat je niet zomaar patientnr. ........ bent.
Zoals verwacht kan ik het emailadres niet vinden, ik kan wel iets versturen naar een algemeen mailadres, maar ik ga geen persoonlijke mail sturen waarvan ik bijna zeker weet dat hij de juiste persoon niet zal bereiken.

Ik schrijf die avond een brief.
Ik doe er even over, maar ik ben tevreden met het resultaat.
Geen smeekbedes maar een duidelijke uitleg van het voorafgaande en waarom ik vind dat ik moet opkomen voor mezelf.
De brief geef ik af op de ochtend dat ik voor bloedafname moet komen, er staat persoonlijk op dus ik ga er van uit dat hij bij de goede persoon terecht komt.

's Middags word ik gebeld.
Ze zegt dat ze slecht nieuws heeft, ik schrik me helemaal het rambam.
Hé? Hebben ze mijn brief nu al besproken? Weten ze nu al dat ze niet met me doorgaan?
"U bent helaas niet zwanger".
Pffffff, hahaha, dat wist ik al.
Ik was even vergeten dat dat eigenlijk de reden van het bloedonderzoek was.
Met veel moeite krijg ik het uiteindelijk voor elkaar om een afspraak te maken met de 'fijne' arts want ik stond eigenlijk ingepland bij de arts die ik juist niet wil spreken.
Helaas moet ik dan wel langer wachten voor ik 'de beslissing' hoor, maar ik hoor het tien keer liever van hem dan van haar.
Dat is die week langer wachten mij wel waard.

Gisteren ben ik besproken in het team, de beslissing is gevallen.
Raar idee, dat zij al weten hoe het verder gaat met mij (of niet verder) en ik dat pas over anderhalve week te horen krijg.
En ook al heeft mijn brief misschien niet tot een andere beslissing geleid, ik moest het doen!
Het geeft me een goed gevoel.
Ik vecht door tot het eind, eerder geef ik niet op.

Twee prachtige emmies!

Ik word binnengereden voor de terugplaatsing en de eerste die ik zie is eigenlijk degene die ik niet wil zien.
Dit is de arts die de vorige keer mij twee weken in spanning heeft gelaten omdat ze de mededeling deed dat het wel eens heel goed zou kunnen dat ze geen IVF bij mij wilden doen.

Ze valt meteen met de deur in huis.
'Ik heb goed nieuws en slecht nieuws.
Van de drie eitjes zijn er maar twee bevrucht, maar dat twee zijn wel prachtige A-kwaliteit embryo's.'

Ik grijns van oor tot oor want ik vind dit prima nieuws, ik had echt niet verwacht dat alledrie de eitjes zouden ontwikkelen.
Volgens mij is het gebruikelijk dat iets minder dan de helft wordt bevrucht.
Ik snap dus eigenlijk niet zo goed wat het slechte nieuws is.
Maar vervolgens zegt ze dat dit het dan wel moet worden want dat ze hierna waarschijnlijk niet meer door willen.
Daar verdwijnt mijn grijns.
Wat is dit nu weer voor bullshit en timing(denk ik)!
Voordat ik iets kan zeggen, zegt ze snel maar ik wil vooral positief blijven want het is bewezen dat dat een positief effect heeft op een eventuele zwangerschap.

Het kan aan mij liggen maar volgens mij doet en zegt ze nu precies het tegenovergestelde.
En voor de tweede keer heeft ze het voor elkaar gekregen om zo ontzettend het verkeerde te zeggen op zo ontzettend het verkeerde moment.
Zou ze het gewoon niet door hebben, zou ze alleenstaande vrouwen gewoon niet zo graag zwanger zien worden, ik weet het niet.
Het wordt allemaal zo beladen nu, als ik nu niet zwanger ben dan is het misschien wel over.
Wéér die onzekerheid.

Maar goed, op dat moment herpak ik mezelf en probeer me te richten op de terugplaatsing.
Op het scherm preiken twee mooie bevruchtte cellen ( 8 en 7 cellig), ik ben er een beetje ontroerd door.
En eigenlijk opeens ook ontzettend trots.
Trots op die prachtige embryootjes.
De verpleegkundige maakt er met mijn mobiel een aantal foto's van.
Hoe fantastisch zou dat zijn als ik later tegen mijn kind zou kunnen zeggen, 'Kijk! Een van die twee dat ben jij!'
De plaatsing gaat prima, via een dun slangetje worden ze in mijn baarmoeder gebracht.
Daarna wordt het slangetje nog nagekeken of het echt leeg is.
De arts geeft me een hand en zegt succes, ik hoop het echt voor je.
Zorg goed voor ze.
Op deze manier klinkt het toch gemeend.
Ik moet nog tien minuten blijven liggen, als degene na mij terug komt, hoor ik haar letterlijk precies dezelfde woorden zeggen!!!

Ik besluit op dat moment dat ik er nog héél even aandacht aan besteed, mocht deze poging niet lukken dan vraag ik een gesprek aan met een van de andere artsen.
Ik heb verdorie drie eicellen geleverd wat twee prachtige emmies heeft opgeleverd, ik heb hierna nog recht op twee IVF pogingen.
Natuurlijk geef ik toe dat het resultaat met deze hoeveelheid hormonen bedroefend weinig is, maar wie weet is dat de volgende keer wel anders.
Maar ik ga er nu even van uit dat er geen volgende keer nodig is ( positive vibes).
Duimen jullie mee?

Het kan dus wel!

Om half 4 vannacht lag ik wakker naar het plafond te staren.
En ik kon pas om 09.00 u. bellen of er vandaag een terugplaatsing zou plaatsvinden.
Wat duurt tijd dan lang!
Als het dan eindelijk vijf voor negen is, houd ik het niet meer uit.
Als ze om negen uur de uitslag hebben dan hebben ze die ook wel om vijf voor negen.

Er wordt meteen opgenomen.
Met een bibberstem zeg ik mijn naam en ik zeg dat ik bel voor een evt. terugplaatsing.
'U moet zich vanmiddag om 3 uur melden', zegt de stem.
Die stem waarvan ik zo goed weet welk chagerijnig hoofd erbij hoort.
Dus ik vraag nog ter bevestiging, dus dat betekent dat er een terugplaatsing en dus een bevruchting is.
'Ja mevrouw' u moet zich om drie uur melden (grrroemppffff).
Tegen beter weten in vraag ik nog of ze iets weet van het aantal en de kwaliteit.
'Nee mevrouw daar mag en kan ik u niets over vertellen'.
Ok, prima.
Ik leg neer, en door de stress en blijdschap moet ik vreselijk huilen.
Ik heb gewoon een terugplaatsing!
Zo ver als nu ben ik nog niet eerder gekomen, het kán dus wel!
Het is allemaal wat omslachtig maar mijn eitjes kunnen bevrucht worden, en dat is toch een hele opluchting.
Nu de volgende belangrijke stap!

Moment van de waarheid!

Er is een hoop gebeurt.
Afgelopen zondag moest ik voor de derde follikelmeting.
Ik voelde al twee dagen niets meer, dus ik zag het somber in.
Zaterdagavond mij daarom niet laten weerhouden om een gezellige avond met vrienden te hebben.
Lekker gek gedaan, pictionary gespeeld en 1 wijntje gedronken (daar zal het ook niet aan liggen).
Ik dacht als het nieuws dan morgen negatief is heb ik in ieder geval een leuke avond gehad, die nemen ze me niet meer af.
Ik lag dus om 3 uur in mijn bed en om 8 uur ging de wekker weer aangezien ik er nogal vroeg moest zijn.
Met een moe maar berustend gevoel reed ik naar het ziekenhuis, het was voor de verandering heerlijk rustig in de wachtruimte.
Je hebt daar geen internetbereik maar opeens hoor ik toch een app-bliepje uit mijn telefoon komen, en ik lees dat mijn vriendin anderhalf uur geleden bevallen is van een prachtige dochter.
Het rare is dat ik wel even een traan moest wegpinken, maar wel van oprechte blijdschap.
Wat een bizarre plek om dit nieuws te lezen.
Ik heb niet lang de tijd om na te denken want ik mag naar binnen, de lieve gyn is er vandaag weer en schud mij de hand.
Hij zegt laten we snel gaan kijken.
En tot mijn grote verbazing prijken daar drie mooie follikels van rond de 20 mm.
'Nou dat betekent dat we de punctie gaan afspreken'.
Ik geloof dat ik hem nogal raar aan heb staan kijken want hij moest er erg om lachen.
Dinsdag doen we de punctie, de verpleegkundige bespreekt alles met je.
Ik kan het nog steeds niet geloven.

Het rare is, dat ik de rest van de dag niet echt blij ben.
Ik voel geen blij gevoel, hoe kan dat nou??
Misschien omdat ik het nog steeds niet geloof en zo vreselijk uit was gegaan dat het ander nieuws zou zijn?
Maar hoe meer ik het tegen andere mensen vertel hoe meer het besef komt.
Ik heb dinsdag een punctie, ja het gaat eindelijk gebeuren ik heb dinsdag écht een punctie.


Dan is het dinsdag, ik verbaas me er over dat ik helemaal niet zenuwachtig ben.
Ik ben eigenlijk zeer ontspannen, ik vind het niet eng en ik zie er totaal niet tegenop.
Ik heb al zoveel vervelende onderzoeken/operatie gehad, dit zal niet erger zijn.
Snel vraag ik een langslopende arts of ik wel die 2 pillen diazepam moet innemen, wat mij betreft is dat nergens voor nodig.
Maar ze zegt dat ik dat toch maar moet doen.
En dan word ik, een uur van tevoren opgehaald.
Ik stuur mijn moeder weg en zeg dat ze hoe moeilijk het ook is, toch even koffie moet gaan drinken en dat het allemaal goed komt.
In principe mocht ze nog mee naar de volgende ruimte, maar ik vind het eigenlijk wel prima, zo kan ik mezelf even rustig voorbereiden.
Ik hijs me in zo een leuk wit ziekenhuis hemd, haarnetje op en stoffen slofjes aan, eigen spullen in een kluisje om vervolgens in de andere ruimte op een bed te gaan zitten.
Langzamerhand merk ik dat de diazepam zijn werk begint te doen, ik word nog rustiger dan ik al ben, ik ga dus maar liggen.
De verpleegkundige komt vragen hoe het gaat en geeft me een spuit morfine in mijn bil en ik mag ook nog twee paracetamol innemen.
Die morfine is best leuk :-), ik heb het prima naar mijn zin in mijn eentje.
Na drie kwartier word ik naar een soort operatiekamertje gereden, ik zie twee bekende gezichten, dat is natuurlijk altijd fijn.
Ze leggen goed uit wat er gaat gebeuren.
Ik krijg twee verdovingsprikken aan de binnenkant van mijn baarmoederwand en vervolgens prikken ze de follikels aan.
Het valt reuze mee, pijn doet het niet.
Ik kan volgen wat ze aan het doen zijn op het echo-apparaat en ik zie dat een voor een mijn follikels worden leeggezogen.
Nu maar hopen dat er ook daadwerkelijk een eitje in zit.

Na een half uur even te zijn bijgekomen hoor ik dat er inderdaad 3 eitjes zijn gevonden.
Ik ben blij, superblij, die heb ik alvast binnen.
Ik kleed me nog half stoned van alle medicijnen aan en loop naar buiten en word naar huis gebracht.
Mijn ogen vallen de hele tijd dicht en ik ben te moe om te praten en wat er uit komt zijn rare halve zinnen. Ik duik mijn bed in en slaap lekker de medicijnen uit mijn lijf.

En nu is het donderdag, naast een beetje buikpijn heb ik eigenlijk nergens last van gehad.
Morgenochtend mag ik tussen 9.00 en 09.30 bellen of er een terugplaatsing kan plaatsvinden.
Eigenlijk vind ik dat nog het allerspannendste, want zou er uberhaupt iets terug te plaatsen zijn.
Gemiddeld wordt iets minder dan de helft bevrucht, dat zou bij mij 1 betekenen, maar het kan  natuurlijk ook zo zijn dat er niets bevrucht is.
Wat zou dat tegenvallen, maar ik hou er toch ook maar rekening mee.
Al mijn vrienden leven enorm mee en verzinnen spreuken als "go eggies go, we don't accept a no!'.
Aan het duimen en meeleven zal het in ieder geval niet liggen.
Ik hoop maar dat mijn eitjes geen vrije uitloopeieren zijn maar gewoon legbatterijeitjes die knus bij elkaar blijven en niets anders doen als delen.
Als er 1 of meer goed gedeeld zijn worden ze morgenmiddag teruggeplaatst.
Morgen dus het moment van de waarheid.

Onvoorstelbaar!

Zenuwachtig, ik was vreselijk zenuwachtig.
De eerste follikelmeting.
Al die dagen die enorme hoeveelheid hormonen, dat zal toch niet voor niets zijn geweest.
De laatste twee dagen voel ik af en toe wat gerommel bij mijn eierstokken.
Maar ja, wat zegt dat?

Het is vreselijk druk onderweg, gelukkig ben ik op tijd weggegaan.
En ondanks dat ik dat ik er dus twee keer zo lang over doe, ben ik alsnog op tijd om vooraf bloed te laten prikken.
De ader wil zich maar niet laten zien, dus er wordt flink wat gewiebeld om twee buisjes bloed vol te krijgen.
Vervolgens is het ook nog eens stervens druk op de fertiliteitsafdeling, pffff.
Op de een of andere manier komen de andere mensen blijkbaar voor iets anders want ik ben toch al snel aan de beurt.

Het is weer eens een man.
Die heb ik niet vaak, en de vorige keer was hij wat kortaf.
En ik had me graag wat op mijn gemak willen voelen.
Ik loop naar hem toe maar er staat een aardige open lach op zijn gezicht en hij geeft me een warme hand.
Misschien had hij de vorige keer zijn dag niet want hij is heel lief en begripvol en stelt voor maar snel te gaan kijken.

Zo gauw ik het bekende grijze beeld zie, verscherp ik mijn blik op zoek naar zwarte ronde bolletjes.
Ik volg ook het gezicht van de arts.
De paniek slaat toe, ik zie niets.
Ik zie ook dat hij zijn blik verscherpt.

Shit, shit, shit.

Uiteindelijk komt hij tot de conclusie dat links 1 (!) follikel zit van 13 mm en dat er rechts hoogstwaarschijnlijk 2(!) kleintjes zitten (10 mm).
Slik, tranen achter mijn ogen.
Al die dagen zoveel hormonen en dan dit resultaat!
Hij ziet het en zegt dat ik even rustig moet gaan zitten.
Het ziet er idd niet zo goed uit.
Drie is weinig, en dan moeten die twee kleine ook nog wel gaan groeien.
Ook dat is namelijk helemaal niet zeker.


Als ik de deur uitloop pakt de gyn mijn hand met twee handen vast en zegt dat ik toch moet proberen positief te blijven, hoe moeilijk dat ook is.
Alleen door zijn lieve gebaar moet ik bijna huilen.
Wat is 'menselijkheid' toch ontzettend belangrijk in een situatie als deze.

De rest van de dag ben ik vreselijk van slag.
Ik had niet veel verwacht en toch valt het opnieuw zo tegen.

Morgen opnieuw een meting.
Als blijkt dat de kleintjes toch zijn gegroeid dan wordt het misschien toch nog een punctie.
Als dit niet het geval is, dan was dit waarschijnlijk het IVF-traject en daarmee misschien wel echt het einde van mijn kinderwens.
Ik hoop het zó erg van niet!

Stress en zorgen!

Na inmiddels 7 dagen mezelf een enorme hormoonshot te hebben gegeven, gebeurt er niets in mijn lichaam.
Althans niet dat ik merk en behalve dan de hoofdpijn die ik dag en nacht heb.

Ik maak me zorgen en voel me gestressd, bah wat een rot periode!
Bij een normale eisprong of IUI, voel ik tegen dag 12,13,14 altijd een bepaalde druk bij mijn eierstokken, waardoor ik vaak weet of het follikel links of rechts zit.
Dus ik stel me zo voor dat als er een aantal follikels op dit moment tegelijk bezig zouden zijn om zich te ontwikkelen, ze bij elkaar ongeveer wel dezelfde grootte moeten hebben van 1 groot follikel, en ik dat dus zou moeten voelen!
En ik voel dus niets!

Het houdt me elk moment van de dag bezig, het laat me niet los.
En dat is niet goed dat weet ik zelf natuurlijk ook.
Het geeft een hoop stress!
Maar er hangt ook zo ontzettend veel vanaf.
Aanstaande dinsdag heb ik de eerste follikelmeting en als daar niet tenminste 3 groeiende follikels zijn te zien, is het gewoon einde verhaal.
Dan houdt het vervullen van mijn kinderwens op deze manier voor mij op.

Regelmatig wend ik mij nu even tot mijn eierstokken en eventuele follikels en spreek ze toe.
Soms bozig maar meestal op een uiterst smekende manier.
Misschien ben ik wel gek aan het worden, maar blijkbaar doe je dit soort dingen als je het even allemaal niet meer weet.

Poging nummer twee, van start!

                                                          Dosering voor 1 dag!

Een week na mijn laatste pil zet mijn menstruatie vandaag dan uiteindelijk toch door, precies op de dag dat ik naar het ziekenhuis moet voor een echo.
Balen! Met lood in mijn schoenen ga ik richting het ziekenhuis.
Mijn menstruaties zijn de eerste drie dagen heel heftig en ik vind het dan altijd vreselijk genant als er dan een echo moet plaatsvinden.
Gelukkig heb ik de aardige fertiliteitsarts, en de stemming zit er meteen goed in want nadat ik mijn bloed heb laten prikken willen we tegelijk de deur open doen en schrikt ze zich een hoedje waar we allebei vreselijk om moeten lachen.
Ik leg haar uit dat ik nu net vandaag ongesteld ben geworden en dat ik het vervelend vind, ze zegt dat als ze het zelf zou zijn ze het ook vervelend zou vinden maar dat ze ook wel behoorlijk wat gewend is.
Op de echo is idd te zien dat mijn eierstokken inactief zijn ( dat hoort op dit moment zo) ik mag vandaag starten met de Menopur.
Ze is heel lief en zegt dat ze echt hoopt dat dit gaat werken, dat Menopur wel hét paardenmiddel is en dat ik ook nog de hoogste dosering krijg.

Ik krijg nog een uitleg van de verpleegkundige hoe ik van de 6 flesjes poeder en twee flesjes oplosmiddel 1 injectie kan maken zodat ik mezelf niet 6 keer hoef te prikken!
Daarna ga ik weer richting huis, poging twee is nu echt van start gegaan.