zaterdag 27 oktober 2012

Doorvechten!


Het duurde even voordat ik hier kon reageren.
Het mocht helaas niet zo zijn.

Ik had zo gehoopt dat ik twee weken lang kon genieten van het fijne idee van de twee mooie emmies in mijn buik.
Vrijdags moest ik terug voor een bloedtest, en op maandag had ik opeens hoofdpijn!
Hoofdpijn betekent voor mij dat mijn ongesteldheid in aantocht is.
En op dinsdag begon mijn dag inderdaad met wat bloedverlies.
Zoals wij dat waarschijnlijk allemaal herkennen, blijf je toch hoop houden ondanks dat zeurende stemmetje in je hoofd die het antwoord allang weet.
Bloedverlies ging weer weg, kwam weer terug, hoop... geen hoop...hoop...geen hoop!
Om gek van te worden!
Donderdagochtend heb ik met zweethandjes een test gedaan.
En die was helaas negatief.
Hoe ik mijn werkdag ben doorgekomen is mij een raadsel, want wat was ik verdrietig!
Mijn twee mooie emmies weg!

Naast het verdriet van het niet zwanger zijn kwam meteen een andere gedachte in mijn hoofd.
De arts die tegen mij had gezegd dat dit de poging moest zijn omdat ze hierna waarschijnlijk niet met mij verder wilden gaan.
Wat een verdriet en stress bij elkaar.
Soms vraag ik me wel eens af hoe ik het vol hou.
Waarschijnlijk is de wens zó groot dat dat er eigenlijk niet toe doet en je het daardoor blijkbaar vol kunt houden.

Op die donderdag bel ik naar het ziekenhuis en ik krijg een heel lief en betrokken iemand aan de telefoon.
Ik vraag of het uberhaupt nog nodig is om bloed te laten prikken gezien al deze aanwijzingen dat ik niet zwanger ben.
Maar ze willen ook weten of ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb, en dat halen ze ook uit het bloed, dus ja.
Maar het mag nu ook maandag en dat komt beter uit omdat het dan herfstvakantie is en ik dan niet weer opnieuw van mijn werk weg moet.
Ik vraag aan de lieverd aan de telefoon hoe het nu allemaal verder in zijn werk gaat.
Mijn bloed wordt gecontroleerd, ik word teruggebeld met de uitslag en er wordt een afspraak met mij gemaakt, de artsen komen bij elkaar evalueren mijn IVF-poging en nemen een besluit over de voortgang en dit wordt met mij besproken tijdens de afspraak.
Ik bedank haar voor het fijne gesprek en leg neer.

Als ik 's avonds thuis zit, bedenk ik mij dat het eigenlijk zo oneerlijk is dat ze zoiets belangrijks beslissen zonder dat ik daar iets over te zeggen heb.
En ik voel me ook niet terecht behandeld door de arts tijdens de terugplaatsing.
Maar wat kan ik ermee?
Ik slaap 's nachts slecht, er maalt van alles door mijn hoofd, dingen die ik graag zou willen zeggen waarvan ik vind dat ze die mee zouden moeten nemen in hun gesprek.
Ik moet hier iets mee.

De volgende dag ga ik op zoek naar het emailadres van de 'fijne' arts.
Als ik iets wil, wil ik het doen via hem.
Het is iemand die je het gevoel geeft dat je niet zomaar patientnr. ........ bent.
Zoals verwacht kan ik het emailadres niet vinden, ik kan wel iets versturen naar een algemeen mailadres, maar ik ga geen persoonlijke mail sturen waarvan ik bijna zeker weet dat hij de juiste persoon niet zal bereiken.

Ik schrijf die avond een brief.
Ik doe er even over, maar ik ben tevreden met het resultaat.
Geen smeekbedes maar een duidelijke uitleg van het voorafgaande en waarom ik vind dat ik moet opkomen voor mezelf.
De brief geef ik af op de ochtend dat ik voor bloedafname moet komen, er staat persoonlijk op dus ik ga er van uit dat hij bij de goede persoon terecht komt.

's Middags word ik gebeld.
Ze zegt dat ze slecht nieuws heeft, ik schrik me helemaal het rambam.
Hé? Hebben ze mijn brief nu al besproken? Weten ze nu al dat ze niet met me doorgaan?
"U bent helaas niet zwanger".
Pffffff, hahaha, dat wist ik al.
Ik was even vergeten dat dat eigenlijk de reden van het bloedonderzoek was.
Met veel moeite krijg ik het uiteindelijk voor elkaar om een afspraak te maken met de 'fijne' arts want ik stond eigenlijk ingepland bij de arts die ik juist niet wil spreken.
Helaas moet ik dan wel langer wachten voor ik 'de beslissing' hoor, maar ik hoor het tien keer liever van hem dan van haar.
Dat is die week langer wachten mij wel waard.

Gisteren ben ik besproken in het team, de beslissing is gevallen.
Raar idee, dat zij al weten hoe het verder gaat met mij (of niet verder) en ik dat pas over anderhalve week te horen krijg.
En ook al heeft mijn brief misschien niet tot een andere beslissing geleid, ik moest het doen!
Het geeft me een goed gevoel.
Ik vecht door tot het eind, eerder geef ik niet op.



7 opmerkingen:

  1. Elisa, heel veel sterkte. Wat een zware tijd, echt heel zonde dat deze embryo's niet verder hebben kunnen ontwikkelen. Ik hoop dat je een positief gesprek tegemoet kunt gaan en vind het heel goed dat je voor jezelf bent opgekomen. Zulke dingen worden natuurlijk heel serieus genomen en het op papier zetten is denk ik alleen maar goed. Mijn arts is ook gevoelig geweest voor mijn uitleg terwijl de beslissing al was gevallen. Ik ben hem daar nog altijd meer dan dankbaar voor... omdat het nu bij het verwerken van alles, een enorme rol blijkt te spelen dat ik wel echt alle kansen heb gehad die ik gevoelsmatig nodig had. Ik dacht echt nog zwanger te kunnen worden en dat had ook gekund. Want natuurlijk is een kans niet bedoeld als een psychologisch hulpmiddel Het was de kans op een baby. En die heb ik ten volle aangegrepen. In retrospectief blijkt dit voor mij een hele belangrijke pleister te zijn geweest op de wond die moet helen. Deze arts weet waarschijnlijk niet eens welk verschil zijn begrip juist nu nog betekent. Elisa, ik hoop voor jou ook die kans en dan met als resultaat een lieve baby. Ik weet hoe je je voelt en leef zeer mee.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een ontzettend fijne en lieve reactie. En het is idd zo dat ik later niet het gevoel wil hebben dat ik er niet alles aan heb gedaan.
      Maar ik hoop dat het niet nodig is en dat ik ooit nog een klein wondertje zal mogen krijgen.
      Jouw reactie steunt mij enorm, en ik kan jou ook alleen maar veel sterkte wensen.
      Het is soms zo ontzettend oneerlijk allemaal.

      Verwijderen
  2. Zo is het, niet opgeven hoor! Veel liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat jammer, wat jammer. En wat klink je sterk. Heel veel kracht gewenst!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Beste Elisa,

    Hoe gaat het inmiddels met je? Als je dat niet wil vertellen begrijp ik het ook maar ik vroeg me zo af hoe het nu is. Groetjes van een lezer

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Gaat het wel met je Elisa? Ben erg benieuwd hoe het verder is gegaan sindsdien.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo allemaal,
    Ik kan helaas geen blogs meer schrijven.
    Ik heb geen idee waarom, maar zo gauw ik 'nieuw bericht' aanklik verandert het scherm in wit en kan ik helemaal niets.
    In een notendop is het volgende gebeurt, ik heb een goed gesprek gehad met de fijne arts, ik mocht nog een ronde door.
    Na een hele hoop tijd en hormonen had ik afgelopen maandag dan weer net aan drie follikels.
    Op 2 januari de punctie gehad en gisteren zijn er twee mooie embryo's teruggeplaatst.
    En nu is het weer een kwestie van wachten.
    Ik zou willen dat ik weer een berichtje kon schrijven maar die stomme blogsite ligt gewoon dwars.
    Als iemand een idee heeft hoe ik het weer normaal krijg dan hoor ik dat graag.
    Veel liefs,
    Elisa

    BeantwoordenVerwijderen