Onvoorstelbaar!

Zenuwachtig, ik was vreselijk zenuwachtig.
De eerste follikelmeting.
Al die dagen die enorme hoeveelheid hormonen, dat zal toch niet voor niets zijn geweest.
De laatste twee dagen voel ik af en toe wat gerommel bij mijn eierstokken.
Maar ja, wat zegt dat?

Het is vreselijk druk onderweg, gelukkig ben ik op tijd weggegaan.
En ondanks dat ik dat ik er dus twee keer zo lang over doe, ben ik alsnog op tijd om vooraf bloed te laten prikken.
De ader wil zich maar niet laten zien, dus er wordt flink wat gewiebeld om twee buisjes bloed vol te krijgen.
Vervolgens is het ook nog eens stervens druk op de fertiliteitsafdeling, pffff.
Op de een of andere manier komen de andere mensen blijkbaar voor iets anders want ik ben toch al snel aan de beurt.

Het is weer eens een man.
Die heb ik niet vaak, en de vorige keer was hij wat kortaf.
En ik had me graag wat op mijn gemak willen voelen.
Ik loop naar hem toe maar er staat een aardige open lach op zijn gezicht en hij geeft me een warme hand.
Misschien had hij de vorige keer zijn dag niet want hij is heel lief en begripvol en stelt voor maar snel te gaan kijken.

Zo gauw ik het bekende grijze beeld zie, verscherp ik mijn blik op zoek naar zwarte ronde bolletjes.
Ik volg ook het gezicht van de arts.
De paniek slaat toe, ik zie niets.
Ik zie ook dat hij zijn blik verscherpt.

Shit, shit, shit.

Uiteindelijk komt hij tot de conclusie dat links 1 (!) follikel zit van 13 mm en dat er rechts hoogstwaarschijnlijk 2(!) kleintjes zitten (10 mm).
Slik, tranen achter mijn ogen.
Al die dagen zoveel hormonen en dan dit resultaat!
Hij ziet het en zegt dat ik even rustig moet gaan zitten.
Het ziet er idd niet zo goed uit.
Drie is weinig, en dan moeten die twee kleine ook nog wel gaan groeien.
Ook dat is namelijk helemaal niet zeker.


Als ik de deur uitloop pakt de gyn mijn hand met twee handen vast en zegt dat ik toch moet proberen positief te blijven, hoe moeilijk dat ook is.
Alleen door zijn lieve gebaar moet ik bijna huilen.
Wat is 'menselijkheid' toch ontzettend belangrijk in een situatie als deze.

De rest van de dag ben ik vreselijk van slag.
Ik had niet veel verwacht en toch valt het opnieuw zo tegen.

Morgen opnieuw een meting.
Als blijkt dat de kleintjes toch zijn gegroeid dan wordt het misschien toch nog een punctie.
Als dit niet het geval is, dan was dit waarschijnlijk het IVF-traject en daarmee misschien wel echt het einde van mijn kinderwens.
Ik hoop het zó erg van niet!

Stress en zorgen!

Na inmiddels 7 dagen mezelf een enorme hormoonshot te hebben gegeven, gebeurt er niets in mijn lichaam.
Althans niet dat ik merk en behalve dan de hoofdpijn die ik dag en nacht heb.

Ik maak me zorgen en voel me gestressd, bah wat een rot periode!
Bij een normale eisprong of IUI, voel ik tegen dag 12,13,14 altijd een bepaalde druk bij mijn eierstokken, waardoor ik vaak weet of het follikel links of rechts zit.
Dus ik stel me zo voor dat als er een aantal follikels op dit moment tegelijk bezig zouden zijn om zich te ontwikkelen, ze bij elkaar ongeveer wel dezelfde grootte moeten hebben van 1 groot follikel, en ik dat dus zou moeten voelen!
En ik voel dus niets!

Het houdt me elk moment van de dag bezig, het laat me niet los.
En dat is niet goed dat weet ik zelf natuurlijk ook.
Het geeft een hoop stress!
Maar er hangt ook zo ontzettend veel vanaf.
Aanstaande dinsdag heb ik de eerste follikelmeting en als daar niet tenminste 3 groeiende follikels zijn te zien, is het gewoon einde verhaal.
Dan houdt het vervullen van mijn kinderwens op deze manier voor mij op.

Regelmatig wend ik mij nu even tot mijn eierstokken en eventuele follikels en spreek ze toe.
Soms bozig maar meestal op een uiterst smekende manier.
Misschien ben ik wel gek aan het worden, maar blijkbaar doe je dit soort dingen als je het even allemaal niet meer weet.

Poging nummer twee, van start!

                                                          Dosering voor 1 dag!

Een week na mijn laatste pil zet mijn menstruatie vandaag dan uiteindelijk toch door, precies op de dag dat ik naar het ziekenhuis moet voor een echo.
Balen! Met lood in mijn schoenen ga ik richting het ziekenhuis.
Mijn menstruaties zijn de eerste drie dagen heel heftig en ik vind het dan altijd vreselijk genant als er dan een echo moet plaatsvinden.
Gelukkig heb ik de aardige fertiliteitsarts, en de stemming zit er meteen goed in want nadat ik mijn bloed heb laten prikken willen we tegelijk de deur open doen en schrikt ze zich een hoedje waar we allebei vreselijk om moeten lachen.
Ik leg haar uit dat ik nu net vandaag ongesteld ben geworden en dat ik het vervelend vind, ze zegt dat als ze het zelf zou zijn ze het ook vervelend zou vinden maar dat ze ook wel behoorlijk wat gewend is.
Op de echo is idd te zien dat mijn eierstokken inactief zijn ( dat hoort op dit moment zo) ik mag vandaag starten met de Menopur.
Ze is heel lief en zegt dat ze echt hoopt dat dit gaat werken, dat Menopur wel hét paardenmiddel is en dat ik ook nog de hoogste dosering krijg.

Ik krijg nog een uitleg van de verpleegkundige hoe ik van de 6 flesjes poeder en twee flesjes oplosmiddel 1 injectie kan maken zodat ik mezelf niet 6 keer hoef te prikken!
Daarna ga ik weer richting huis, poging twee is nu echt van start gegaan.

Poging 2 voor IVF 1

Afgelopen vrijdag, ik word wakker en bedenk me dat ik jarig ben.
Ik ben jarig, 39 kaarsjes op de denkbeeldige taart, het staat behoorlijk vol en ik kan ze natuurlijk nooit allemaal in 1 keer uitblazen ;-)!!!!
In principe heb ik een leuke dag voor de boeg want ik heb sinds jaren weer eens een feestje voor mijn vrienden gepland.
Toch heb ik zeer gemengde gevoelens.
Ik mag mij dan zelf nog wel 29 voelen en me ook zo gedragen, mijn eitjes hebben inmiddels het stadium 'bejaard' bereikt. De meesten hebben al het loodje gelegd, andere hebben grijze haren en stramme botten. Slechts enkele zijn nog fit genoeg.
Geen leuke gedachte, maar ik kan het niet helpen.
Het toeval wil ook nog dat ik deze dag mag starten met de Decapeptyl, de injecties die je in 'de overgang' brengen.
Gelukkig betekent dat ook dat de nieuwe IVF-poging is begonnen.
De tweede poging voor IVF nummer 1.
Hier hangt alles van af!!!
Over een goede week mag ik beginnen met de hoogste dosering (450 eenheden) Menopur (de vorige ronde had ik Puregon 150 eenheden).
Dat is dus twee keer zoveel hormonen erbij!!!
Ik hoop dat het mijn bejaarde eitjes even flink wakker schudt want anders zie ik het heel somber in.
Verder maak ik me ook wel een klein beetje zorgen over die grote hoeveelheid hormonen, hoe gaat mijn lichaam daar op reageren, los gezien van het ontwikkelen van de eitjes.
Wat heeft dit voor effect op mijn gevoel, krijg ik niet al te negatieve gevoelens?
En hoe zit dat later, er is nog maar weinig bekend wat voor effect dit op latere leeftijd heeft.
Genoeg om over na te denken, maar ik probeer het los te laten.

Inmiddels is het zondag, ik heb een super leuke verjaardag gehad, met 's avonds een fantastisch feestje waarbij veel van mijn vrienden mij een hart onder de riem hebben gestoken.
Dit moet 'mijn' jaar worden!
En ook al willen ze mij over twee weken misschien wel uit het raam knikkeren omdat ik onuitstaanbaar ben, ze weten waarom ik zo doe en dat het weer overgaat, en dat híermee misschien wel mijn grootste wens gaat uitkomen!