Doorvechten!

Het duurde even voordat ik hier kon reageren.
Het mocht helaas niet zo zijn.

Ik had zo gehoopt dat ik twee weken lang kon genieten van het fijne idee van de twee mooie emmies in mijn buik.
Vrijdags moest ik terug voor een bloedtest, en op maandag had ik opeens hoofdpijn!
Hoofdpijn betekent voor mij dat mijn ongesteldheid in aantocht is.
En op dinsdag begon mijn dag inderdaad met wat bloedverlies.
Zoals wij dat waarschijnlijk allemaal herkennen, blijf je toch hoop houden ondanks dat zeurende stemmetje in je hoofd die het antwoord allang weet.
Bloedverlies ging weer weg, kwam weer terug, hoop... geen hoop...hoop...geen hoop!
Om gek van te worden!
Donderdagochtend heb ik met zweethandjes een test gedaan.
En die was helaas negatief.
Hoe ik mijn werkdag ben doorgekomen is mij een raadsel, want wat was ik verdrietig!
Mijn twee mooie emmies weg!

Naast het verdriet van het niet zwanger zijn kwam meteen een andere gedachte in mijn hoofd.
De arts die tegen mij had gezegd dat dit de poging moest zijn omdat ze hierna waarschijnlijk niet met mij verder wilden gaan.
Wat een verdriet en stress bij elkaar.
Soms vraag ik me wel eens af hoe ik het vol hou.
Waarschijnlijk is de wens zó groot dat dat er eigenlijk niet toe doet en je het daardoor blijkbaar vol kunt houden.

Op die donderdag bel ik naar het ziekenhuis en ik krijg een heel lief en betrokken iemand aan de telefoon.
Ik vraag of het uberhaupt nog nodig is om bloed te laten prikken gezien al deze aanwijzingen dat ik niet zwanger ben.
Maar ze willen ook weten of ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb, en dat halen ze ook uit het bloed, dus ja.
Maar het mag nu ook maandag en dat komt beter uit omdat het dan herfstvakantie is en ik dan niet weer opnieuw van mijn werk weg moet.
Ik vraag aan de lieverd aan de telefoon hoe het nu allemaal verder in zijn werk gaat.
Mijn bloed wordt gecontroleerd, ik word teruggebeld met de uitslag en er wordt een afspraak met mij gemaakt, de artsen komen bij elkaar evalueren mijn IVF-poging en nemen een besluit over de voortgang en dit wordt met mij besproken tijdens de afspraak.
Ik bedank haar voor het fijne gesprek en leg neer.

Als ik 's avonds thuis zit, bedenk ik mij dat het eigenlijk zo oneerlijk is dat ze zoiets belangrijks beslissen zonder dat ik daar iets over te zeggen heb.
En ik voel me ook niet terecht behandeld door de arts tijdens de terugplaatsing.
Maar wat kan ik ermee?
Ik slaap 's nachts slecht, er maalt van alles door mijn hoofd, dingen die ik graag zou willen zeggen waarvan ik vind dat ze die mee zouden moeten nemen in hun gesprek.
Ik moet hier iets mee.

De volgende dag ga ik op zoek naar het emailadres van de 'fijne' arts.
Als ik iets wil, wil ik het doen via hem.
Het is iemand die je het gevoel geeft dat je niet zomaar patientnr. ........ bent.
Zoals verwacht kan ik het emailadres niet vinden, ik kan wel iets versturen naar een algemeen mailadres, maar ik ga geen persoonlijke mail sturen waarvan ik bijna zeker weet dat hij de juiste persoon niet zal bereiken.

Ik schrijf die avond een brief.
Ik doe er even over, maar ik ben tevreden met het resultaat.
Geen smeekbedes maar een duidelijke uitleg van het voorafgaande en waarom ik vind dat ik moet opkomen voor mezelf.
De brief geef ik af op de ochtend dat ik voor bloedafname moet komen, er staat persoonlijk op dus ik ga er van uit dat hij bij de goede persoon terecht komt.

's Middags word ik gebeld.
Ze zegt dat ze slecht nieuws heeft, ik schrik me helemaal het rambam.
Hé? Hebben ze mijn brief nu al besproken? Weten ze nu al dat ze niet met me doorgaan?
"U bent helaas niet zwanger".
Pffffff, hahaha, dat wist ik al.
Ik was even vergeten dat dat eigenlijk de reden van het bloedonderzoek was.
Met veel moeite krijg ik het uiteindelijk voor elkaar om een afspraak te maken met de 'fijne' arts want ik stond eigenlijk ingepland bij de arts die ik juist niet wil spreken.
Helaas moet ik dan wel langer wachten voor ik 'de beslissing' hoor, maar ik hoor het tien keer liever van hem dan van haar.
Dat is die week langer wachten mij wel waard.

Gisteren ben ik besproken in het team, de beslissing is gevallen.
Raar idee, dat zij al weten hoe het verder gaat met mij (of niet verder) en ik dat pas over anderhalve week te horen krijg.
En ook al heeft mijn brief misschien niet tot een andere beslissing geleid, ik moest het doen!
Het geeft me een goed gevoel.
Ik vecht door tot het eind, eerder geef ik niet op.

Twee prachtige emmies!

Ik word binnengereden voor de terugplaatsing en de eerste die ik zie is eigenlijk degene die ik niet wil zien.
Dit is de arts die de vorige keer mij twee weken in spanning heeft gelaten omdat ze de mededeling deed dat het wel eens heel goed zou kunnen dat ze geen IVF bij mij wilden doen.

Ze valt meteen met de deur in huis.
'Ik heb goed nieuws en slecht nieuws.
Van de drie eitjes zijn er maar twee bevrucht, maar dat twee zijn wel prachtige A-kwaliteit embryo's.'

Ik grijns van oor tot oor want ik vind dit prima nieuws, ik had echt niet verwacht dat alledrie de eitjes zouden ontwikkelen.
Volgens mij is het gebruikelijk dat iets minder dan de helft wordt bevrucht.
Ik snap dus eigenlijk niet zo goed wat het slechte nieuws is.
Maar vervolgens zegt ze dat dit het dan wel moet worden want dat ze hierna waarschijnlijk niet meer door willen.
Daar verdwijnt mijn grijns.
Wat is dit nu weer voor bullshit en timing(denk ik)!
Voordat ik iets kan zeggen, zegt ze snel maar ik wil vooral positief blijven want het is bewezen dat dat een positief effect heeft op een eventuele zwangerschap.

Het kan aan mij liggen maar volgens mij doet en zegt ze nu precies het tegenovergestelde.
En voor de tweede keer heeft ze het voor elkaar gekregen om zo ontzettend het verkeerde te zeggen op zo ontzettend het verkeerde moment.
Zou ze het gewoon niet door hebben, zou ze alleenstaande vrouwen gewoon niet zo graag zwanger zien worden, ik weet het niet.
Het wordt allemaal zo beladen nu, als ik nu niet zwanger ben dan is het misschien wel over.
Wéér die onzekerheid.

Maar goed, op dat moment herpak ik mezelf en probeer me te richten op de terugplaatsing.
Op het scherm preiken twee mooie bevruchtte cellen ( 8 en 7 cellig), ik ben er een beetje ontroerd door.
En eigenlijk opeens ook ontzettend trots.
Trots op die prachtige embryootjes.
De verpleegkundige maakt er met mijn mobiel een aantal foto's van.
Hoe fantastisch zou dat zijn als ik later tegen mijn kind zou kunnen zeggen, 'Kijk! Een van die twee dat ben jij!'
De plaatsing gaat prima, via een dun slangetje worden ze in mijn baarmoeder gebracht.
Daarna wordt het slangetje nog nagekeken of het echt leeg is.
De arts geeft me een hand en zegt succes, ik hoop het echt voor je.
Zorg goed voor ze.
Op deze manier klinkt het toch gemeend.
Ik moet nog tien minuten blijven liggen, als degene na mij terug komt, hoor ik haar letterlijk precies dezelfde woorden zeggen!!!

Ik besluit op dat moment dat ik er nog héél even aandacht aan besteed, mocht deze poging niet lukken dan vraag ik een gesprek aan met een van de andere artsen.
Ik heb verdorie drie eicellen geleverd wat twee prachtige emmies heeft opgeleverd, ik heb hierna nog recht op twee IVF pogingen.
Natuurlijk geef ik toe dat het resultaat met deze hoeveelheid hormonen bedroefend weinig is, maar wie weet is dat de volgende keer wel anders.
Maar ik ga er nu even van uit dat er geen volgende keer nodig is ( positive vibes).
Duimen jullie mee?

Het kan dus wel!

Om half 4 vannacht lag ik wakker naar het plafond te staren.
En ik kon pas om 09.00 u. bellen of er vandaag een terugplaatsing zou plaatsvinden.
Wat duurt tijd dan lang!
Als het dan eindelijk vijf voor negen is, houd ik het niet meer uit.
Als ze om negen uur de uitslag hebben dan hebben ze die ook wel om vijf voor negen.

Er wordt meteen opgenomen.
Met een bibberstem zeg ik mijn naam en ik zeg dat ik bel voor een evt. terugplaatsing.
'U moet zich vanmiddag om 3 uur melden', zegt de stem.
Die stem waarvan ik zo goed weet welk chagerijnig hoofd erbij hoort.
Dus ik vraag nog ter bevestiging, dus dat betekent dat er een terugplaatsing en dus een bevruchting is.
'Ja mevrouw' u moet zich om drie uur melden (grrroemppffff).
Tegen beter weten in vraag ik nog of ze iets weet van het aantal en de kwaliteit.
'Nee mevrouw daar mag en kan ik u niets over vertellen'.
Ok, prima.
Ik leg neer, en door de stress en blijdschap moet ik vreselijk huilen.
Ik heb gewoon een terugplaatsing!
Zo ver als nu ben ik nog niet eerder gekomen, het kán dus wel!
Het is allemaal wat omslachtig maar mijn eitjes kunnen bevrucht worden, en dat is toch een hele opluchting.
Nu de volgende belangrijke stap!

Moment van de waarheid!

Er is een hoop gebeurt.
Afgelopen zondag moest ik voor de derde follikelmeting.
Ik voelde al twee dagen niets meer, dus ik zag het somber in.
Zaterdagavond mij daarom niet laten weerhouden om een gezellige avond met vrienden te hebben.
Lekker gek gedaan, pictionary gespeeld en 1 wijntje gedronken (daar zal het ook niet aan liggen).
Ik dacht als het nieuws dan morgen negatief is heb ik in ieder geval een leuke avond gehad, die nemen ze me niet meer af.
Ik lag dus om 3 uur in mijn bed en om 8 uur ging de wekker weer aangezien ik er nogal vroeg moest zijn.
Met een moe maar berustend gevoel reed ik naar het ziekenhuis, het was voor de verandering heerlijk rustig in de wachtruimte.
Je hebt daar geen internetbereik maar opeens hoor ik toch een app-bliepje uit mijn telefoon komen, en ik lees dat mijn vriendin anderhalf uur geleden bevallen is van een prachtige dochter.
Het rare is dat ik wel even een traan moest wegpinken, maar wel van oprechte blijdschap.
Wat een bizarre plek om dit nieuws te lezen.
Ik heb niet lang de tijd om na te denken want ik mag naar binnen, de lieve gyn is er vandaag weer en schud mij de hand.
Hij zegt laten we snel gaan kijken.
En tot mijn grote verbazing prijken daar drie mooie follikels van rond de 20 mm.
'Nou dat betekent dat we de punctie gaan afspreken'.
Ik geloof dat ik hem nogal raar aan heb staan kijken want hij moest er erg om lachen.
Dinsdag doen we de punctie, de verpleegkundige bespreekt alles met je.
Ik kan het nog steeds niet geloven.

Het rare is, dat ik de rest van de dag niet echt blij ben.
Ik voel geen blij gevoel, hoe kan dat nou??
Misschien omdat ik het nog steeds niet geloof en zo vreselijk uit was gegaan dat het ander nieuws zou zijn?
Maar hoe meer ik het tegen andere mensen vertel hoe meer het besef komt.
Ik heb dinsdag een punctie, ja het gaat eindelijk gebeuren ik heb dinsdag écht een punctie.


Dan is het dinsdag, ik verbaas me er over dat ik helemaal niet zenuwachtig ben.
Ik ben eigenlijk zeer ontspannen, ik vind het niet eng en ik zie er totaal niet tegenop.
Ik heb al zoveel vervelende onderzoeken/operatie gehad, dit zal niet erger zijn.
Snel vraag ik een langslopende arts of ik wel die 2 pillen diazepam moet innemen, wat mij betreft is dat nergens voor nodig.
Maar ze zegt dat ik dat toch maar moet doen.
En dan word ik, een uur van tevoren opgehaald.
Ik stuur mijn moeder weg en zeg dat ze hoe moeilijk het ook is, toch even koffie moet gaan drinken en dat het allemaal goed komt.
In principe mocht ze nog mee naar de volgende ruimte, maar ik vind het eigenlijk wel prima, zo kan ik mezelf even rustig voorbereiden.
Ik hijs me in zo een leuk wit ziekenhuis hemd, haarnetje op en stoffen slofjes aan, eigen spullen in een kluisje om vervolgens in de andere ruimte op een bed te gaan zitten.
Langzamerhand merk ik dat de diazepam zijn werk begint te doen, ik word nog rustiger dan ik al ben, ik ga dus maar liggen.
De verpleegkundige komt vragen hoe het gaat en geeft me een spuit morfine in mijn bil en ik mag ook nog twee paracetamol innemen.
Die morfine is best leuk :-), ik heb het prima naar mijn zin in mijn eentje.
Na drie kwartier word ik naar een soort operatiekamertje gereden, ik zie twee bekende gezichten, dat is natuurlijk altijd fijn.
Ze leggen goed uit wat er gaat gebeuren.
Ik krijg twee verdovingsprikken aan de binnenkant van mijn baarmoederwand en vervolgens prikken ze de follikels aan.
Het valt reuze mee, pijn doet het niet.
Ik kan volgen wat ze aan het doen zijn op het echo-apparaat en ik zie dat een voor een mijn follikels worden leeggezogen.
Nu maar hopen dat er ook daadwerkelijk een eitje in zit.

Na een half uur even te zijn bijgekomen hoor ik dat er inderdaad 3 eitjes zijn gevonden.
Ik ben blij, superblij, die heb ik alvast binnen.
Ik kleed me nog half stoned van alle medicijnen aan en loop naar buiten en word naar huis gebracht.
Mijn ogen vallen de hele tijd dicht en ik ben te moe om te praten en wat er uit komt zijn rare halve zinnen. Ik duik mijn bed in en slaap lekker de medicijnen uit mijn lijf.

En nu is het donderdag, naast een beetje buikpijn heb ik eigenlijk nergens last van gehad.
Morgenochtend mag ik tussen 9.00 en 09.30 bellen of er een terugplaatsing kan plaatsvinden.
Eigenlijk vind ik dat nog het allerspannendste, want zou er uberhaupt iets terug te plaatsen zijn.
Gemiddeld wordt iets minder dan de helft bevrucht, dat zou bij mij 1 betekenen, maar het kan  natuurlijk ook zo zijn dat er niets bevrucht is.
Wat zou dat tegenvallen, maar ik hou er toch ook maar rekening mee.
Al mijn vrienden leven enorm mee en verzinnen spreuken als "go eggies go, we don't accept a no!'.
Aan het duimen en meeleven zal het in ieder geval niet liggen.
Ik hoop maar dat mijn eitjes geen vrije uitloopeieren zijn maar gewoon legbatterijeitjes die knus bij elkaar blijven en niets anders doen als delen.
Als er 1 of meer goed gedeeld zijn worden ze morgenmiddag teruggeplaatst.
Morgen dus het moment van de waarheid.