Zucht.......

Na een lang en intensief gesprek met die fijne arts ( het duurde meer dan een uur), kreeg ik nog een 2e IVF kans.
Er werd mij wel op het hart gedrukt dat de kans klein is, zéér klein.
Hoe klein? Ongeveer 5 a 10%.
Dat is natuurlijk bijzonder weinig.
In mijn hoofd zie ik dan 20 vrouwen op een rijtje staan en met mijn kansen raken er dan ongeveer 1 a 2 (eigenlijk anderhalf) zwanger.
Een superkleine kans maar toch is die kans er.
En de kans is in ieder geval nog steeds duizenden malen groter dan het winnen van de staatsloterij!

Ik sla mij dus weer door 'de pil', 'Decapeptyl' en '450 IE Menopur per dag' heen.
Een wandelende hormoonbom ben ik.
Gelukkig heb ik niet al te veel last van de bijwerkingen.
Ik zie dat mijn wangen weer wat boller worden en mijn broek een tikje strakker zit, af en toe een lekker huilbuitje over iets stoms, maar alles voor het goede doel.
De uitgangsecho is goed en een paar dagen na kerst heb ik de eerste follikelmeting.
De dagen ervoor voel ik van alles in het gebied rond mijn eierstokken en ik hoop dat er deze keer misschien wel 1 of 2 follikels meer zitten dan de minimale 3 van de vorige keer.
Maar het tegenovergestelde blijkt waar, hoe ze ook poert, duwt en drukt met barbapappa ze vindt alleen aan de rechterkant een follikel.
De linkereierstok kan ze niet goed zien of vinden, wat zoveel betekent als dat er niets bijzonders in zit anders zou dat wel zichtbaar zijn.
Ze vindt het heel vervelend en leeft erg met mij mee.
Ik moet wel doorgaan met de hormonen en drie dagen later terugkomen, het wordt dan waarschijnlijk later in de week een IUI.
Aangezien ik er daar al 7 van heb gehad is het vertrouwen daar in ongeveer nul.
Dit was het dan, met zo een slechte opbrengst gaan ze vast en zeker niet nog een 3e poging IVF poging doen.

Met tranen prikkend achter mijn ogen loop ik snel de deur uit en snel de afdeling af.
Ik wil er weg, zo snel mogelijk.
Naar buiten, naar de frisse lucht.
Ik zoek een rustig plekje en bel mijn moeder en dan komen pas echt de tranen.
Wat fijn toch dat er moeders zijn.
Nadat ik mezelf weer bij elkaar heb geraapt, rijd ik naar mijn ouders.
Ik voel me weer even heel klein als mijn ouders me op staan te wachten en me troosten en laten huilen en vertellen.

De dagen erna zijn moeilijk.
Ik besef me nu pas dat dit misschien echt wel eens het eindpunt zou kunnen zijn.
Ik stort me op adoptie voor alleenstaanden, vraag papieren aan, kijk naar mogelijkheden als pleegmoeder, eiceldonatie, embryodonatie.
Maar adoptie zo goed als onmogelijk.
Voor een pleegkind mag je maximaal drie dagen werken,en dat is financieel niet haalbaar en heeft ook niet echt mijn voorkeur aangezien het kindje altijd weer naar zijn of haar eigen ouders terug kan.
Eiceldonatie dat zou betekenen 'dubbele donatie' (zowel ei als zaadcel) dat doen ze in mijn ziekenhuis niet ( maar mogelijk wel ergens anders).
En embryodonatie (ingevroren embryootjes die over zijn gebleven na IVF) daar heb ik nog niet heel veel over kunnen vinden.

Leuk zo een kerstvakantie, stress, huilen en je verschrikkelijk beroerd voelen.
Maar ik besef me wel dat ik mezelf toch weer bij elkaar moet rapen en dat een leven zonder kindje ook mogelijk moet zijn. Alleen anders en niet zoals ik me het al bijna 40 jaar voorstel.
Een fijne leuke relatie en trouwen is daar in de loop van de tijd al uit verdwenen ( misschien niet voorgoed, maar wel op dit moment) en ook een kindje krijgen verdwijnt langzaam uit het plaatje.

Drie dagen later ga ik voor de 2e follikelmeting.
Inmiddels uitgehuild, mezelf weer een beetje bij elkaar geraapt en voorbereid op nog een laatste IUI poging.
In mijn rechtereierstok prijkt opnieuw één follikel, klaar om te springen.
En op links opnieuw niets te zien, ze doet echt haar best.
Ze vraagt of ik zelf op mijn eigen buik wil drukken, ik druk hard, zacht, onder en boven.
Niets!
Sorry meid, ik zie echt niets, laat je buik maar los.
En op het moment dat ik langzaam mijn buik los laat, roept ze 'HO, STOP, NIET BEWEGEN'.
Twee donkere ronde vormen zijn zichtbaar op de echo, ik durf nauwelijks adem te halen.
Ja het is echt waar!
Degene die de echo doet voelt met me mee en is net zo blij.
We spreken een punctie af voor over twee dagen.
Op oudjaarsavond spuit ik bijna rond middernacht de pregnyl in mijn buik.
Een mooie afsluiting met hopelijk letterlijk een nieuw begin in een nieuw jaar.

Twee dagen later de punctie.
Pijnlijker dan de vorige keer (vanwege de moeilijke ligging van de follikels) maar toch nog steeds goed te doen. In drie follikels vinden ze ook drie eicellen, dat is mooi.
Wel nog twee dagen bloedverlies gehad.
En dan weer de volgende stress, zou er een terugplaatsing zijn?
Ik mag om 16.00 u. bellen, ik hik er de hele dag tegenaan.
Mijn hartslag is ongeveer verdubbeld als ik met de hoorn in mijn hand het ziekenhuis bel.
En ja hoor, ik word morgen om 12.00 u. verwacht.
Het aantal en de kwaliteit hoor ik pas in de ruimte waar de terugplaatsing plaats vindt.
Er zijn twee mooie embryootjes ontstaan een 5 en een 7 cellig.

De eerste dagen erna doe ik niets wat een eventuele innesteling kan tegenwerken.
Zelfs bij het fietsen over hobbels en bobbels in de weg, richt ik mij even op van het zadel.
Ik moet er gelukkig ook zelf om lachen, maar beter overdreven voorzichtig dan spijt dat ik het niet heb gedaan.

En nu 11 dagen na de punctie en 8 dagen na de terugplaatsing heb ik de welbekende hoofdpijn.
De hoofdpijn die altijd garant staat voor mijn menstruatie.
Ik weet dat het dan over een aantal dagen ( 2/3) komt.
Misschien duurt het nu iets langer door de utrogestanpillen die ik meerdere keren per dag naar binnen prop, maar dat het er aan komt is voor mij duidelijk.
Natuurlijk hoop ik dat ik het vreselijk mis heb.
Ik hoop het, ik hoop het, ik hoop het.....................................................