Ik mag door!!!

Het houdt me al minstens twee dagen erg bezig, het beslissende telefoontje of ik nog een IVF-poging mag doen of niet.
Al twee nachten slaap ik onrustig.
De teleurstelling van het niet zwanger zijn heeft min of meer plaats gemaakt voor de angst niet door te mogen gaan, met als gevolg dat dit het dan was.

Tussen 11.00 u. en 13.00 u. zou ik gebeld worden.
Ik sliep laat (half drie) en was weer vroeg wakker (06.30 u.).
En dan duurt het wachten lang.
Het duurt eeuwen voordat het 11.00 u. is, ik heb van alles en niks gedaan.

En dan eindelijk om tien over twaalf gaat mijn telefoon.
De bibbers gieren door mijn lijf maar ik probeer mijn stem zo rustig mogelijk te laten klinken.
De IVF-arts vraagt hoe het met mij gaat, ik zeg dat ik erg teleurgesteld ben dat ook deze poging niet is gelukt. Ze snapt het.
Ik zeg voorzichtig dat ik hoop dat ze het nog een keer willen proberen.
Ja hoor, natuurlijk zegt ze. Pffffffff, daar is het verlossende antwoord.
Aan haar verdere verhaal te horen was het niet echt aan de orde dat ze er mee zouden stoppen.
Ze zouden dit soort dingen toch eens met elkaar moeten overleggen.
Die vorige arts heeft mij toch twee erg onaangename weken bezorgt door te zeggen dat er ook een grote mogelijkheid was dat ze niet door zouden gaan.

Ik moet met de pil beginnen.
En ook de datum van de start van de decapeptyl spreken we af.
Deze keer ga ik niet Puregon maar Menopur gebruiken.
En dan meteen vanaf de start 450 eenheden per dag.
Ze vertelt wel dat als met deze hoge dosering er ook niet genoeg follikels rijpen ze het waarschijnlijk niet nog eens gaan proberen.

Na het telefoontje komen dan de tranen.
Tranen van opluchting, ze zaten er nog van de teleurstelling dat ik niet zwanger was, maar toen kwamen ze niet.
Ik ben blij dat ik door mag, ik was nog niet klaar om me er bij neer te leggen.
Gek toch dat je blij kunt zijn dat je je lichaam weer vol hormonen mag spuiten.

Wat nu?

Als er een keer was geweest dat ik het gevoel had mogelijk zwanger te zijn, dan was het wel deze keer! Nog niet eerder voelde ik me anders dan anders!
Steekjes in mijn buik, géén hoofdpijn vooraf , géén slecht humeur en geen enorm pijnlijke borsten!
Eigenlijk was alles deze keer anders.
Ik ging zowaar bijna geloven dat nummer/meneer 59 misschien toch zomaar eens geluk zou gaan brengen.
Normaal is mijn lf 10/11 dagen, maar de mutsebollen (lees utrogestan) zorgen ervoor dat ik niet ongesteld word, dat werkt bij mij dan weer eens wél prima!
Als ik op dag 15 na de IUI nog niet ongesteld was moest ik op die dag een zwangerschapstest doen.
Gisteren was het dag 14, en gezien mijn normale lengte van lf 10/11, had ik bedacht dat op dag 14 er wel iets op de zwangerschapstest te zien zou moeten zijn als ik zwanger was.

In de nacht vooraf aan het testen kon ik de slaap maar niet te pakken krijgen.
Draai, draai, linksom, rechtsom, rug.
Stel je voor dat het nu toch eindelijk eens zo was, dat er voor het allereerst eens twee streepjes op de test zouden verschijnen!
Hoe fantastisch, spannend en eng zou dat zijn!
Nadat ik een paar keer in slaap was gesukkeld hield ik het om 06.00 u. niet meer uit.
Nog nooit heb ik het zo ontzettend spannend gevonden om te testen en wat duren 5 minuten dan lang!

Nadat ik de kat uitgebreid had geaaid, drie keer een rondje in mijn huis had gelopen was het dan zover. Het zweet brak me uit, zou het, zou het?

Spierwit!

Wat een desillusie!
Ik ben zó teleurgesteld dat er niet eens tranen komen, ze zitten geblokkeerd.
Hoe kun je jezelf zo voor de gek houden??
Hoe kan je eigen lijf je zo voor de gek houden???
Na de eerste shock, schiet er meteen in mijn hoofd 'WAT NU?'

Stel je voor dat ze hebben besloten mij niet nog een IVF poging te gunnen, was dit het dan?
Is dit dan echt einde verhaal?
Ondanks dat ik weet dat ik via de telefoon niets te horen krijg bel ik met de bibbers in mijn lijf naar het ziekenhuis en vertel dat ik niet zwanger ben.
Ze pakt mijn dossier erbij en zegt:
'Bent u gebeld afgelopen vrijdag?', 'Nee'.
'Is met u al wel de voortgang besproken?' 'Nee'.
Ik plan voor u een telefonisch consult met de IVF-arts in aanstaande woensdag, is dat goed?

In mijn hoofd galmen de woorden 'voortgang en telefonisch consult'.
Hoe bot ze daar ook zijn, ze zullen toch niet per telefoon vertellen dat ze willen stoppen?
En het woord 'voortgang' klinkt ook best positief.
Ik weet dat ik op dat moment van haar verder niets te horen krijg, maar ik push het nog een klein beetje door te vragen of ik op mijn eerste menstruatiedag weer moet beginnen met de pil, zoals de arts in het laatste gesprek had aangegeven.
Ja mevrouw, gewoon op de eerste echte menstruatiedag starten met de pil.

Natuurlijk weet ik nog steeds niet helemaal zeker of ze door willen, dat hoor ik morgen definitief aan de telefoon.
Wat zal ik blij zijn als ze mij in ieder geval nog 1 IVF- ronde laten doen.
Ik hoop het vanuit de grond van mijn hart.